سال‌ها می‌شد که خبری از منیژه حکمت پشت دوربین البته به ‌عنوان کارگردان نبود. فیلمسازی که یک زمانی با نخستین فیلمش، زندان زنان، تمام توجهات را به خود جلب کرده؛ جوایز سینمایی را درو و در یکی از بزنگاه‌های تاریخی کشور وظیفه اجتماعی‌-‌سیاسی هنر را با همان نخستین فیلمش ایفا کرده بود

در ۵روزی که از جشنواره گذشته؛ فیلم‌های زیادی با داشته‌های متفاوت و البته واکنش‌های گوناگون دیده‌ایم. فیلم‌هایی با طیفی از دوستداران و البته شماری مخالف؛ که این تنوع البته در ذات سینماست که نه با رکورد کار دارد و نه با تعداد گل‌های زده؛ و همه چیز را سلیقه و دانسته‌های تماشاگر روشن می‌کند.

سامان سالور / اعتماد اصولا فيلم‌هاي حاتمي‌كيا از همان شروع و هميشه چه دوست داشته باشيم و چه نه فيلم‌هاي مهمي بوده و هستند؛ فيلم‌هايي در بستر و بحبوحه جنگ؛ در حاشيه جنگ و حالا فيلمي در ارتباط با داعش و اتفاقات سوريه. «به‌وقت شام» هرچند در ارايه تصويري واقعي و قابل‌باور و مستند در…

بخش‌های مربوط به پلاسکو مستندنگاری شد

کامیون موضوع خوبی دارد. البته شروع فیلم و هجوم داعش به کردهای ایزدی و اعدام‌ها و تک‌تیراندازها، این پیش‌زمینه را در بیننده ایجاد می‌کند که مانند این چند سال و دیگر فیلم‌هایی که به مسائل عراق و کردستان می‌پردازند، با فیلمی سراسر جنایت و خون و گلوله طرف باشیم اما هرچه می‌گذرد آدم‌های داستان از…

اگرچه دومین ساخته سینمایی پیمان معادی همچنان نشانگر دغدغه‌های اجتماعی این هنرمند است اما معادی برخلاف تعدادی از همکارانش که عموما رنگی از رنج و غم به دلمشغولی‌های خود می‌زنند، تلاش کرده با خلق لحظات طنزآمیز، خشونت و سختی دوران جنگ را با نرمی و ملایمت به تصویر بکشد و فیلم او هرچند کام تماشاگر…

فیلم داستان فردی را روایت می‌کند که قادر به حل مسئله‌های خودش نیست. زنش طلاق گرفته، پسرش سرپرستی درستی ندارد، با مادر و برادرش درگیر است، معتاد است و دشواری‌های ترک را می‌گذراند. برای ادامه زندگی به سیستان‌وبلوچستان می‌رود و پس از مدتی پسرش هم به او می‌پیوندد.

پس از توقیف طولانی‌مدت فیلم خرس (۱۳۹۰) نام خسرو معصومی بیش از گذشته بر سر زبان‌ها افتاد؛ فیلم‌سازی که حرفه‌ی کارگردانی را با ملاقات (۱۳۶۵) آغاز کرد و شهرتش را با رسم عاشق‌کشی (۱۳۸۱) و جایی در دوردست (۱۳۸۴) به دست آورد. آن‌چه بر سر خرس آمده، موضوعی بسیار تکان‌دهنده است

جاده قدیم تا حدی خط‌قرمزهایی را رد می‌کند و به لحاظ مضمونی و شاید پوشش بازیگران زن (که باید به بازی‌های خوب مهتاب کرامتی، شیرین یزدان‌بخش و ترلان پروانه هم اشاره کرد) مرزهای جدیدی را در سینمای ایران تعریف می‌کند.

بهروز شعیبی، کارگردان متفاوتی‌ است. حال چه فیلم‌هایی که ساخته با سلیقه مخاطب همسو باشد یا همسو نباشد. اما نمی‌توان از خوش‌ساخت بودن فیلم‌های او چشم‌پوشی کرد. روایت سرراست و قصه‌گوی شعیبی از عوامل جذب مخاطب است. حال او با فیلم «دارکوب» در جشنواره حضور دارد. فیلمی که فیلمنامه‌اش را حسین تراب‌نژاد و آزیتا ایرایی…

وقتی می‌گوید: «من دل‌نگران این بچه‌ها هستم»، صدایش می‌لرزد و لحنش‌ جوری تغییر می‌کند که حرفش را عمیقا باور می‌کنی و مطمئن می‌شوی آنچه از آن حرف می‌زند بیشتر از یک شعار و حرف معمولی است؛ حرف‌هایی که دل‌نگرانی‌های مردی است که در آستانه ٧۶ سالگی، خود را پدربزرگ تمام جوان‌های این سرزمین می‌داند و…

«جاده قدیم»، تازه‌ترین تجربه کارگردانی منیژه حکمت ١١ سال پس از ساخت آخرین فیلمش «سه زن»، در سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد؛ فیلمی که با نگاهی زنانه به آسیب‌های در جامعه پرداخته است و در‌این‌میان حضور بازیگرانی که به باور‌پذیری هرچه بهتر موضوع کمک کرده‌اند، یکی از نقاط قوت فیلم محسوب می‌شوند. به بهانه…

شعله‌ور جدیدترین ساخته سینمایی حمید نعمت‌الله است. فیلمسازی با سابقه کار مطبوعاتی؛ که از‌ سال ٨٠ و بعد از نمایش فیلم بوتیک در جشنواره فیلم فجر به‌عنوان کارگردانی خوش آتیه شناخته شد؛ و از آن پس جزو کسانی بوده که در هر دوره‌ای از جشنواره، بودن فیلمی از او در میان فیلم‌های بخش مسابقه جشنواره…

ابتدا قرار بود بهروز وثوقی با این فیلم بازگشتی دوباره به سینمای ایران داشته باشد، خبری که از همان ابتدا امید چندانی به تحقق آن نمی شد داشت، با این حال سازنده فیلم قصد داشت با ساخت آن در کشور ترکیه باردیگر از این بازیگر بزرگ سینمای ایران در فیلمی ایرانی استفاده کند. نهایتا نیز…

آنچه در این نوشته می خوانید نگاهی است به شش فیلم مطرح ایرانی که در سال به نمایش ۱۳۹۶ به نمایش در آمده است

پدیده تلخ جنگ شاید ناگوارترین نتیجه حیات بشر روی زمین باشد. وقتی جنگ رخ می‌دهد، تبعات و تاثیرات آن تا نسل‌ها بعد و شاید تا همیشه در متن حیات اجتماعی یک ملتِ قربانی باقی می‌ماند. مشکلات پرشمار و بغرنجی که یک جنگ از خود به یادگار می‌گذارد همواره به نسل‌های پس از جنگ یادآوری می‌کند…

همیشه بازی‌های آماری و نگاهی به اعداد حاصل از رکوردها و تحلیل‌های آماری نامزدها و نامزدی‌های اسکار جالب توجه بوده است. آن هم در سالی که فیلمی مانند شکل آب (گیرمو دل تورو) بیش‌ترین نامزدی را کسب کرده و فیلم مستقل محبوبی مانند پروژه فلوریدا (شان بیکر) وارد بازی شده است

اینکه در آشفته‌بازار هجوم فیلم‌های یک‌بارمصرف به گیشه سینماها بشنوی فیلمی بر پرده رفته که اقتباسی است از رمان جاودانه «جنایت و مکافات» داستایوفسکی و درعین‌حال سازنده این فیلم هم پسر رضا براهنی، یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان، شاعران و پژوهشگران ادبی این سرزمین؛ یعنی اکتای براهنی باشد، انگیزه کافی برای دیدنش را ایجاد می‌کند و

«سحابی خرچنگ» روایتی است ساده، و در عین حال شگفت، از انسان/موجود/ناموجودی به نام کراب… شخصیتی محیرالعقول، گاه غیرفیزیکال و گاه با فیزیکی که انسان‌وار نیست… تا دل‌تان بخواهد درباره او می‌دانیم، اما در نهایت امر می‌بینیم چیزی از او نمی‌دانیم

به نظر می‌رسد عباس کیارستمی فیلم‌هایی می‌سازد که سؤالاتی فلسفی پیش می‌کشند. ولی متیو ابوت در کتاب عالی‌اش روشن می‌کند که محتوای فلسفی فیلم‌های او به این معنا نیست که همین‌جا باید فلسفه را جست. ممکن است در فیلم‌های او بحث‌های فلسفی باشد