آنچه می خوانید متن یک گفتگوی خواندنی و منحصر به فرد است، نه به دلیل محتوای آن که به واسطه حضور دو نام مطرح یکی آگاتا کریستی که شهرتی جهانی دارد و دیگری محمد علی سپانلو که شاعر و نویسنده نامدار ایرانی است. این گفتگو پنجاه سال پیش از این انجام شده آن هم در…

کالوینو نویسنده‌ی شهیر ایتالیایی از دوستان بارت بود. او نیز نظیر بارت ابایی از بیان نظرات خود در زمینه‌های مختلف نداشت. بارت در کتاب «اتاق روشن، تأملاتی در باب عکاسی»، به گفته‌های کالوینو ارجاعی تأییدآمیز دارد. جایی می‌نویسد؛ «ماسک همان واژه‌ای است که کالوینو به‌درستی برای نامیدن آنچه یک چهره را به صورت محصولی از…

ولادیمیر نابوکوف در جوانی مدتی آموزش مشت‌زنی دیده بود و در کمبریج و برلین به این ورزش می‌پرداخت. از نویسنده‌ای «مردانه» مانند همینگوی می‌توان انتظار داشت به گاوبازی و بوکس علاقه داشته باشد، ولی بعید است خواننده‌ی آثار نابوکوف تصور کند که صاحب چنین سبک ظریف و شکننده‌ای اهل مشت‌زنی باشد.

گنچارف در مقابل هنر برخاسته از یک نظریه یا مفهوم، با بحث درباره فرآیندهاى خلق ادبى، آثار خود را مؤکدا در زمره مقوله “خلاقیت ناخودآگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌” قرار مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.(۱) منظور وى این بود که وقتى تصور [ تصویرسازى ]، (imagination) خلاق وى به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جوش مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمد، به عینه تصاویر [ ایماژها ] و صحنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایى را مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دید که به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وفور از…

پی‌دی جیمز را ملکه جنایت نامیده‌اند؛ نویسنده‌ای که به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین نویسندگان رمان‌های کارآگاهی، برخلاف بیشتر نویسندگان این ژانر، بیرون ازمحدوده خوانندگان و علاقه‌مندان این ژانر نیز احترام و اعتباری دارد.

به‌عقیده‌ ایوان پریکو، ژورنالیست مجله‌ هنری جوکستاپوز، نشستن پای گفت‌وگو با دیو اگرز، آزمون متمرکزماندن است. چون همیشه بحث بی‌شمار کتاب و داستانی که او نوشته در میان است ازجمله رمان تازه‌‌اش «قهرمانانی از مرز». علاوه‌براین دیو اگرز یک هنرمند است اما یک نویسنده از نوع هنرمند.

پیمان اسماعیلی با «برف و سمفونی ابری»‌اش خود را به‌عنوان نویسنده‌ای جدی‌ تثبیت کرد؛ بهترین مجموعه‌داستان جایزه گلشیری، جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعات، جایزه مهرگان ادب و جایزه روزی روزگاری، ارمغان‌های این کتاب در سال ۱۳۸۷ بودند. چهار سال پیش از این کتاب، اسماعیلی با کتاب اولش «جیب‌های بارانی‌ات را بگرد» هم در جایزه‌ ادبی…

بختیار علی که بیشتر به عنوان رمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس در میان مخاطبان شهرت به هم رسانده است، دوست دارد او را به عنوان نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای بشناسند که دغدغه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی اصلی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش مباحث نظری است. مباحث و نوشتارهای تئوریک او حول سه مفهوم در گردش است: «ساختار فرهنگی»، «قدرت» و «انسان».

نام لسلو کراسناهورکایی (متولد ۱۹۵۴- مجارستان) تا پیش از سال ۲۰۰۰، در کشورهای انگلیسی‌زبان (و حتی دیگر کشورهای جهان) تنها به واسطه فیلم‌های بلا تار شناخته می‌شد. همکاری این دو هموطن منجر به ساخت چندین فیلم طی سی سال گذشته شده و تعدادی از فیلم‌های بلا تار بر اساس رمان‌های کراسناهورکایی ساخته شده است.

نخستین دوره دفترهای پیوسته «لوح»*، که جُنگی بود ویژه قصه (و البته با گوشه چشمی هم به ادبیات نمایشی) و زیر نظر کاظم رضا درمی‌آمد، در چهار دفتر و به‌ترتیب در خرداد ١٣۴٧، اردیبهشت ١٣۴٨، تابستان ١٣۵٠ و زمستان ١٣۵٠ منتشر شد

سه تن بودند. اولی، جوان بود و پُرحرارت، علوی که اکنون نمی‌دانم کجاست. هرکجا هست به سلامت. دیگری، مقدسیان، که خندان‌خندان تا لبِ گوْ می‌آمد و می‌رفت. افسوس که سالی می‌گذرد -‌ و بیش- که رفت. و دیگر خودِ کاظم رضا، که نمی‌دیدمش، فقط اسمش بود.

ترومن کاپوتی یکی از نویسندگان برجسته آمریکایی متولد ۳۰ سپتامبر سال ۱۹۲۴ و متوفی ۲۵ اوت سال ۱۹۸۴ بود. بسیاری از داستان‌های کوتاه، رمان‌ها، نمایشنامه‌ها و آثار غیرداستانی او جز آثار کلاسیک محسوب می‌شوند. یکی از ویژگی‌های داستان‌های کاپوتی توجه بسیار او به عوالم شخصیت‌ها و جزئیات است.

سال ۲۰۱۷ مصادف با نودوسومین سالگرد تولد ترومن کاپوتی است درحالی‌که او یک ماه مانده به سالگرد تولد شصت سالگی‌اش از سرطان کبد جان باخت. کاپوتی در یازده‌سالگی نخستین داستان‌های کوتاهش را نوشت و روانشناسی که او را در همان سال معاینه کرده بود

ترومن کاپوتی (۱۹۲۴-۱۹۸۴)، در دو دنیای غیرداستانی و داستانی مدام در حرکت بود: چه در نوشتن (ادبیات و سینما) و چه در زندگی واقعی‌اش. و همین شد که مبدع سبکی شد که او را از دیگر نویسنده‌ها متمایز کرد؛ نابغه‌ای که از همان کودکی می‌دانست باید نویسنده شود و تنها راه تقویت تکنیک را نوشتن…

یک نامه‌‌ می‌تواند مسیر ادبیات را تغییر دهد؟ بله و فقط یک نفر می‌تواند چنین ادعایی را داشته باشد؛ پانزدهم دسامبر ١٩١٣، صدوسه سال پیش زمانی که ازرا پاوند در جست‌وجوی فردی بااستعداد بود، به نویسنده‌ ایرلندی پرتلاشی برخورد که در تریسته ایتالیا زندگی می‌کرد.

شرلی جکسون، نویسنده‌ای که نیم‌قرن پیش از دنیا رفت، بیشتر با داستان کوتاه «لاتاری» و رمان «اشباح هیل‌هاوس»‌اش شناخته شده است، رمانی که دو بار به تصویر کشیده شده و به نظر می‌رسد آخرین کلام را در مورد داستان‌های خانه تسخیرشده‌زده باشد. با این‌حال درحالی‌که اینها و دیگر آثار شرلی جکسن حقیقتا برجسته هستند، اما…

آنچه می‌خوانید گفت‌وگوی نیویورکر با فرزند شرلی جکسن درباره مادرش و جهان داستانی‌اش است که آزاده فانی، از انگلیسی ترجمه کرده است.

شرلی جکسُن در تاریخ ادبیات جهان با داستان کوتاه «لاتاری» (قرعه‌کشی یا بخت‌آزمایی) شناخته می‌شود؛ داستانی که در سال ۱۹۴۸ در نیویورکر منتشر شد و بعدها در مجموعه‌ای به همین نام چاپ شد. در توصیف جهان داستانی جکسن، همین بس که «استعدادش آن نیست که جهان فانتزی و سراسر وحشت خلق می‌کند، بلکه آن است…