رمان «مفیستو» شانزدهمین رمان کلاوس مان نویسنده برجسته آلمانی و فرزند توماس مان بزرگ است که در سال ۱۹۳۶ هنگامی که او در تبعیدگاهش، آمستردام به سر می‌برد منتشر شد؛ آنطور که خودش می‌گفت: «راه بازگشتی نبود، نکبت ما را می‌کشت؛» همین نکبت نیز موجب شد تا انتشار این رمان در آلمان- برلین شرقی، هفت…

رابطه آنها يكي از خوش‌يمن‌‌ترين وصلت‌هاي حرفه‌اي تاريخ نشر به شمار مي‌رود؛ يكي از آنها پركارترين نويسنده امريكايي و همواره‌كننده داستان‌هاي مردانه و ديگري دوست‌داشتني‌ترين ويراستار امريكا و ياري‌دهنده بسياري از دستاوردهاي نسل ادبي خودش بود.

وقتی از «نیک هلدستاک» خواسته شد لیستی را از کتاب‌های به‌جامانده‌ «دوریس لسینگ» در خانه‌ این نویسنده تهیه کند، او با کمال میل پذیرفت تا به دنیای دست‌نیافتنی این نویسنده فقید سفر کند، اما بعد از دو هفته از تصمیم خود پشیمان شد…

آنچه می خوانید متن یک گفتگوی خواندنی و منحصر به فرد است، نه به دلیل محتوای آن که به واسطه حضور دو نام مطرح یکی آگاتا کریستی که شهرتی جهانی دارد و دیگری محمد علی سپانلو که شاعر و نویسنده نامدار ایرانی است. این گفتگو پنجاه سال پیش از این انجام شده آن هم در…

كالوينو نويسنده‌ي شهير ايتاليايي از دوستان بارت بود. او نيز نظير بارت ابايي از بيان نظرات خود در زمينه‌هاي مختلف نداشت. بارت در كتاب «اتاق روشن، تأملاتي در باب عكاسي»، به گفته‌هاي كالوينو ارجاعي تأييدآميز دارد. جايي مي‌نويسد؛ «ماسك همان واژه‌اي است كه كالوينو به‌درستي براي ناميدن آنچه يك چهره را به صورت محصولي از…

ولادیمیر نابوکوف در جوانی مدتی آموزش مشت‌زنی دیده بود و در کمبریج و برلین به این ورزش می‌پرداخت. از نویسنده‌ای «مردانه» مانند همینگوی می‌توان انتظار داشت به گاوبازی و بوکس علاقه داشته باشد، ولی بعید است خواننده‌ي آثار نابوکوف تصور کند که صاحب چنین سبک ظریف و شکننده‌ای اهل مشت‌زنی باشد.

گنچارف در مقابل هنر برخاسته از یك نظریه یا مفهوم، با بحث درباره فرآیندهاى خلق ادبى، آثار خود را مؤكدا در زمره مقوله “خلاقیت ناخودآگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌” قرار مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.(1) منظور وى این بود كه وقتى تصور [ تصویرسازى ]، (imagination) خلاق وى به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جوش مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمد، به عینه تصاویر [ ایماژها ] و صحنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایى را مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دید كه به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وفور از…

پی‌دی جیمز را ملکه جنایت نامیده‌اند؛ نویسنده‌ای که به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین نویسندگان رمان‌های کارآگاهی، برخلاف بیشتر نویسندگان این ژانر، بیرون ازمحدوده خوانندگان و علاقه‌مندان این ژانر نیز احترام و اعتباری دارد.

به‌عقیده‌ ایوان پریکو، ژورنالیست مجله‌ هنری جوکستاپوز، نشستن پای گفت‌وگو با دیو اگرز، آزمون متمرکزماندن است. چون همیشه بحث بی‌شمار کتاب و داستانی که او نوشته در میان است ازجمله رمان تازه‌‌اش «قهرمانانی از مرز». علاوه‌براین دیو اگرز یک هنرمند است اما یك نویسنده از نوع هنرمند.

پیمان اسماعیلی با «برف و سمفونی ابری»‌اش خود را به‌عنوان نویسنده‌ای جدی‌ تثبیت کرد؛ بهترین مجموعه‌داستان جایزه گلشیری، جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعات، جایزه مهرگان ادب و جایزه روزی روزگاری، ارمغان‌های این کتاب در سال ۱۳۸۷ بودند. چهار سال پیش از این کتاب، اسماعیلی با کتاب اولش «جیب‌های بارانی‌ات را بگرد» هم در جایزه‌ ادبی…

بختیار علی که بیشتر به عنوان رمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس در میان مخاطبان شهرت به هم رسانده است، دوست دارد او را به عنوان نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای بشناسند که دغدغه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی اصلی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش مباحث نظری است. مباحث و نوشتارهای تئوریک او حول سه مفهوم در گردش است: «ساختار فرهنگی»، «قدرت» و «انسان».

نام لسلو کراسناهورکایی (متولد ۱۹۵۴- مجارستان) تا پیش از سال ۲۰۰۰، در کشورهای انگلیسی‌زبان (و حتی دیگر کشورهای جهان) تنها به واسطه فیلم‌های بلا تار شناخته می‌شد. همکاری این دو هموطن منجر به ساخت چندین فیلم طی سی سال گذشته شده و تعدادی از فیلم‌های بلا تار بر اساس رمان‌های کراسناهورکایی ساخته شده است.

نخستین دوره دفترهای پیوسته «لوح»*، که جُنگی بود ویژه قصه (و البته با گوشه چشمی هم به ادبیات نمایشی) و زیر نظر کاظم رضا درمی‌آمد، در چهار دفتر و به‌ترتیب در خرداد ١٣٤٧، اردیبهشت ١٣٤٨، تابستان ١٣٥٠ و زمستان ١٣٥٠ منتشر شد

سه تن بودند. اولی، جوان بود و پُرحرارت، علوی که اکنون نمی‌دانم کجاست. هرکجا هست به سلامت. دیگری، مقدسیان، که خندان‌خندان تا لبِ گوْ می‌آمد و می‌رفت. افسوس که سالی می‌گذرد -‌ و بیش- که رفت. و دیگر خودِ کاظم رضا، که نمی‌دیدمش، فقط اسمش بود.

ترومن کاپوتی یکی از نویسندگان برجسته آمریکایی متولد 30 سپتامبر سال 1924 و متوفی 25 اوت سال 1984 بود. بسیاری از داستان‌های کوتاه، رمان‌ها، نمایشنامه‌ها و آثار غیرداستانی او جز آثار کلاسیک محسوب می‌شوند. یکی از ویژگی‌های داستان‌های کاپوتی توجه بسیار او به عوالم شخصیت‌ها و جزئیات است.

سال ۲۰۱۷ مصادف با نودوسومین سالگرد تولد ترومن کاپوتی است درحالی‌که او یک ماه مانده به سالگرد تولد شصت سالگی‌اش از سرطان کبد جان باخت. کاپوتی در یازده‌سالگی نخستین داستان‌های کوتاهش را نوشت و روانشناسی که او را در همان سال معاینه کرده بود

ترومن کاپوتی (۱۹۲۴-۱۹۸۴)، در دو دنیای غیرداستانی و داستانی مدام در حرکت بود: چه در نوشتن (ادبیات و سینما) و چه در زندگی واقعی‌اش. و همین شد که مبدع سبکی شد که او را از دیگر نویسنده‌ها متمایز کرد؛ نابغه‌ای که از همان کودکی می‌دانست باید نویسنده شود و تنها راه تقویت تکنیک را نوشتن…

يك نامه‌‌ مي‌تواند مسير ادبيات را تغيير دهد؟ بله و فقط يك نفر مي‌تواند چنين ادعايي را داشته باشد؛ پانزدهم دسامبر ١٩١٣، صدوسه سال پيش زماني كه ازرا پاوند در جست‌وجوي فردي بااستعداد بود، به نويسنده‌ ايرلندي پرتلاشي برخورد كه در تريسته ايتاليا زندگي مي‌كرد.