پی‌دی جیمز را ملکه جنایت نامیده‌اند؛ نویسنده‌ای که به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین نویسندگان رمان‌های کارآگاهی، برخلاف بیشتر نویسندگان این ژانر، بیرون ازمحدوده خوانندگان و علاقه‌مندان این ژانر نیز احترام و اعتباری دارد.

به‌عقیده‌ ایوان پریکو، ژورنالیست مجله‌ هنری جوکستاپوز، نشستن پای گفت‌وگو با دیو اگرز، آزمون متمرکزماندن است. چون همیشه بحث بی‌شمار کتاب و داستانی که او نوشته در میان است ازجمله رمان تازه‌‌اش «قهرمانانی از مرز». علاوه‌براین دیو اگرز یک هنرمند است اما یك نویسنده از نوع هنرمند.

پیمان اسماعیلی با «برف و سمفونی ابری»‌اش خود را به‌عنوان نویسنده‌ای جدی‌ تثبیت کرد؛ بهترین مجموعه‌داستان جایزه گلشیری، جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعات، جایزه مهرگان ادب و جایزه روزی روزگاری، ارمغان‌های این کتاب در سال ۱۳۸۷ بودند. چهار سال پیش از این کتاب، اسماعیلی با کتاب اولش «جیب‌های بارانی‌ات را بگرد» هم در جایزه‌ ادبی…

بختیار علی که بیشتر به عنوان رمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس در میان مخاطبان شهرت به هم رسانده است، دوست دارد او را به عنوان نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای بشناسند که دغدغه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی اصلی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش مباحث نظری است. مباحث و نوشتارهای تئوریک او حول سه مفهوم در گردش است: «ساختار فرهنگی»، «قدرت» و «انسان».

نام لسلو کراسناهورکایی (متولد ۱۹۵۴- مجارستان) تا پیش از سال ۲۰۰۰، در کشورهای انگلیسی‌زبان (و حتی دیگر کشورهای جهان) تنها به واسطه فیلم‌های بلا تار شناخته می‌شد. همکاری این دو هموطن منجر به ساخت چندین فیلم طی سی سال گذشته شده و تعدادی از فیلم‌های بلا تار بر اساس رمان‌های کراسناهورکایی ساخته شده است.

نخستین دوره دفترهای پیوسته «لوح»*، که جُنگی بود ویژه قصه (و البته با گوشه چشمی هم به ادبیات نمایشی) و زیر نظر کاظم رضا درمی‌آمد، در چهار دفتر و به‌ترتیب در خرداد ١٣٤٧، اردیبهشت ١٣٤٨، تابستان ١٣٥٠ و زمستان ١٣٥٠ منتشر شد

سه تن بودند. اولی، جوان بود و پُرحرارت، علوی که اکنون نمی‌دانم کجاست. هرکجا هست به سلامت. دیگری، مقدسیان، که خندان‌خندان تا لبِ گوْ می‌آمد و می‌رفت. افسوس که سالی می‌گذرد -‌ و بیش- که رفت. و دیگر خودِ کاظم رضا، که نمی‌دیدمش، فقط اسمش بود.

ترومن کاپوتی یکی از نویسندگان برجسته آمریکایی متولد 30 سپتامبر سال 1924 و متوفی 25 اوت سال 1984 بود. بسیاری از داستان‌های کوتاه، رمان‌ها، نمایشنامه‌ها و آثار غیرداستانی او جز آثار کلاسیک محسوب می‌شوند. یکی از ویژگی‌های داستان‌های کاپوتی توجه بسیار او به عوالم شخصیت‌ها و جزئیات است.

سال ۲۰۱۷ مصادف با نودوسومین سالگرد تولد ترومن کاپوتی است درحالی‌که او یک ماه مانده به سالگرد تولد شصت سالگی‌اش از سرطان کبد جان باخت. کاپوتی در یازده‌سالگی نخستین داستان‌های کوتاهش را نوشت و روانشناسی که او را در همان سال معاینه کرده بود

ترومن کاپوتی (۱۹۲۴-۱۹۸۴)، در دو دنیای غیرداستانی و داستانی مدام در حرکت بود: چه در نوشتن (ادبیات و سینما) و چه در زندگی واقعی‌اش. و همین شد که مبدع سبکی شد که او را از دیگر نویسنده‌ها متمایز کرد؛ نابغه‌ای که از همان کودکی می‌دانست باید نویسنده شود و تنها راه تقویت تکنیک را نوشتن…

يك نامه‌‌ مي‌تواند مسير ادبيات را تغيير دهد؟ بله و فقط يك نفر مي‌تواند چنين ادعايي را داشته باشد؛ پانزدهم دسامبر ١٩١٣، صدوسه سال پيش زماني كه ازرا پاوند در جست‌وجوي فردي بااستعداد بود، به نويسنده‌ ايرلندي پرتلاشي برخورد كه در تريسته ايتاليا زندگي مي‌كرد.

شرلی جکسون، نویسنده‌ای که نیم‌قرن پیش از دنیا رفت، بیشتر با داستان کوتاه «لاتاری» و رمان «اشباح هیل‌هاوس»‌اش شناخته شده است، رمانی که دو بار به تصویر کشیده شده و به نظر می‌رسد آخرین کلام را در مورد داستان‌های خانه تسخیرشده‌زده باشد. با این‌حال درحالی‌که اینها و دیگر آثار شرلی جکسن حقیقتا برجسته هستند، اما…

آنچه می‌خوانید گفت‌وگوی نیویورکر با فرزند شرلی جکسن درباره مادرش و جهان داستانی‌اش است که آزاده فانی، از انگلیسی ترجمه کرده است.

شرلی جکسُن در تاریخ ادبیات جهان با داستان کوتاه «لاتاری» (قرعه‌کشی یا بخت‌آزمایی) شناخته می‌شود؛ داستانی که در سال ۱۹۴۸ در نیویورکر منتشر شد و بعدها در مجموعه‌ای به همین نام چاپ شد. در توصیف جهان داستانی جکسن، همین بس که «استعدادش آن نیست که جهان فانتزی و سراسر وحشت خلق می‌کند، بلکه آن است…

امروز چه بر سر میراث دلوز می‌آید؟ هرچیزی و هر کسی که از دلوز تأثیر گرفته باشد، باید پیوسته در برابر تقلیل دلوز به تصویری دگماتیک از اندیشه مقاومت کند. دلوز نه فیلسوف نافذ و مقتدر دیگری از سنت غربی است، نه چهره‌ای است که تنها مورد تحسین و ستایش قرار گیرد.

آنچه می خوانید گزیده ای از صحبت های ضیاء موحد در گفتگو با اندیشه پویا ست که به نقل از «خوابگرد» در این جا منتشر شده اند. گفته های موحد درباره بهرام صادقی آنقدر نکات جالب توجه داشت که حیفمان آمد آنرا در اینجا نقل نکنیم.

آرتور رمبو (١٨٩١-١٨٥٤) کتاب شعر معروف خود، «فصلی در دوزخ» را زمانی سرود که نوزده سال بیشتر نداشت. او آن را در تیراژی محدود در بلژیک به چاپ رساند و سپس به مدت کوتاهی پس از آن اشعاری منثور* بدون قافیه و با ضرب‌آهنگ‌های متحد به نام «اشراقها» را سرود، بی‌آن‌که درصدد باشد آن را…

ورم روی چشمش را دوباره با انگشتانش لمس کرد. چیز مهمی نبود، فقط دور چشمش سیاه می‌شد. این تمام چیزی بود که مفت و مجانی از ماجرا گیرش می‌آمد. با نگاه کردن توی آب هم نتوانست حالت چشمش را ببیند. هوا تاریک بود و او تنها بود. دست‌هایش را به شلوارش مالید و پاک کرد،…