هدايت، طنزنويسي ناگزير بود. چاره‌اي جز پناه بردن به طنز نداشت. طنز، پيامد شيوه تفکر و نگاه او به دنياي درون و پيرامونش بود که در روندي ناخودآگاه شکل مي‌گرفت و در آثارش جاري مي‌شد.
یک مامور مخفی دست و پا چلفتی که برای تنبیه به مستراح ایستگاه اتوبوس تبعید شده، پیرمرد عاشق‌پیشه‌ای که فکر می‌کند همه پلیس‌ها کمونیستند، یک پیرزن فقیر دایم‌الخمر، رییس بی‌انگیزه کارخانه در حال ورشکستگی تولید شلوار و کارمندان و کارگرانی از او درب و داغان‌تر، زنی که به سبک بیمارگونه و مسخره‌ای نظریات نوین روان‌شناسی…