نوشتن دربارهی فیلمها، نوشتن دربارهی سینما و آنچه در ذهن و خاطرهی ما به جا میگذارد، هم نوعی مکاشفه است و هم راهی برای ماندن در تصاویر سینماتوگرافی. نوردانههای هر فیلم بیآنکه بخواهیم به شکل کلمات و تصاویری یکسره انتزاعی در جایی از ناآگاه ما نفوذ میکنند و همانجا به زیستنشان ادامه میدهند
در سینمای ایران کمتر فیلمی داشته ایم که به اندازه «در دنیای تو ساعت چند است» مخاطبش را جدی گرفته باشد. در ادامه نقدهایی بر این فیلم و همچنین گزارش نشست مطبوعاتی آن را می خوانید