نیک گویی که حافظ هفت قرن پیش این بیت را چون جامه و چامهای راست بر قامت و حنجرهی با صلابت شجریان دوخته و سروده است و اکنون که روح او بر فلکیان و ملکوتیان پر کشیده است، آدمی با دریغ و دردی جانکاه بیشتر به زمزمهی حزنآمیز آن بر انگیخته میشود
