چگونه «تاختن» بدل به «تاخت‌زدن» می‌شود؟ چگونه «تاختن» با «گداختن» تاخت‌ زده می‌شود؟ در رمان «من ببر نیستم» اسب‌ها، دمادم می‌سوزند. یال‌ها و سرها و سینه‌ها، اینجا و آنجا، دم‌به‌دم ‌گر می‌گیرند و شعله می‌کشند. اگر دمی این رمان را ببندید، اگر دماسنجی میانش نهید، می‌بینید، آن جیوه قرمز درون دماسنج، دمادم، بالاوبالاتر می‌رود.

بیابان‌های برهوت، چاه‌ها، دخمه‌ها، نقاط پرت و دورافتاده و اشیای کهنه و مستعمَل در داستان‌نویسی معاصر ایران پدیده‌ای نوظهور نیستند؛ گزلیک و بساط خنزرپنزرِ «بوف کور»، پیراهن مُرده در داستان «پیراهن زرشکی» صادق چوبک، شناسنامه‌های مُهرِ اداره قند و شکر خورده در داستان «سنگر و قمقمه‌های خالی» بهرام صادقی، زمین‌های بایر و چاه‌های «عزاداران بیل»…