لویی فردینان سلین یکی از غول‌های قرن بیستم بود که آثار درخشانی از جمله «سفر به انتهای شب»اش جزو مهم‌ترین آثار ادبیات جهان است. شصت سال پس از مرگ سلین (1961)، رمانی به نام «جنگ» از سلین منتشر شده که بار دیگر نام او را سر زبان‌ها انداخته است.
لویی فردینان سلین رمان جاودانه‌اش، سفر به انتهای شب را در 38 سالگی نوشت؛ در سال 1932. رمانی که به قول چارلز بوکفسکی بهترین کتابی است که در دو هزار سال اخیر نوشته شده است و به حق آن را یکی از قله‌های رفیع ادبیات داستانی در جهان می‌دانند
«گفتگوهایی با پروفسور ایگرگ» با ترجمه مترجم کارکشته، افتخار نبوی نژاد یکی از کتاب های کوچک اما مهم این نویسنده است که برای اولین بار به سال 1955 منتشر شد. کتابی که برخی آن را رمان می دانند، برخی متنی روایی و برخی یک اثر جَدَلی.
پدر سلین کارمند بیمه بود. خود او پزشکی خواند و تا آخر عمر پزشک ماند. او در ۱۹۳۲ اولین رمانش “سفر به انتهای شب” را منتشر کرد و بسیار مورد تحسین جامعه ادبی قرار گرفت. اما قرار نبود سلین همچنان مورد ستایش باقی بماند. همه این ستایش‌ها پیش از این بود که کسی نوشته‌های او…
«ایهاب حسن» در آغاز مقاله «ساد؛ زندان آگاهی»۱ می نویسد؛ «این ویژگی برخی از نویسنده هاست که تاریکی نهفته در رویاهایمان را پیش چشم گذارند و بدین سان دست به پیشگویی تاریخی بزنند. اینها همواره نویسندگانی نیستند که در نظر ما بالاترین ارج و احترام را دارند
سلین می‌گوید چیزها در آب خودبه‌خود شکسته و خمیده به نظر می‌آیند. حال اگر ترکه‌ای دستت باشد و بخواهی آن را در آب درست و صاف، همان‌طور که هست، نشان بدهی باید خمش کنی، حتی بشکنی‌اش و بعد آن را در آب فرو کنی تا این‌بار نه دیگر شکسته و خمیده، بلکه همان‌طور که هست…