همشهری داستان، شماره مهر ماه، منتشر شد

خب به سلامتی شماره‎ی مهرماه (چهارم از دوره جدید) همشهری داستان، ازگروه مجلات این سازمان که اغلب زیر مجموعه‎ی خردنامه منتشر می‎شوند، به روی دکه‎ی روزنامه فروشی‎ها آمد. به قیمت ۱۵۰۰ تومان، در ۲۲۸ صفحه و با کاغذ سفید اعلا و چاپ رنگی، یعنی اینکه اگر می‌خواهید بخرید بخرید چون که می‎ارزد! در جدید‎ترین شماره «همشهری داستان» این مطالب را می خوانید:  یک داستان معمایی به نام: « انجمن مردان کامل»،  یک داستان هم با حال و هوایی زنانه از «مارگارت اتود» به نام  «هنر آشپزی و پذیرایی» و همچنین داستان‎هایی از مرتضی سرهنگی،  رضا رزم و داوود غفار زادگان.  علی موذنی هم از عادتهای نویسندگی‎اش نوشته.  ده روش برای نوشتن یک داستان خوب علمی تخیلی نیز در این شماره رمز گشایی شده. مصطفی مستور هم روایتی از محل تولد و همبازی‎های کودکی‎اش در اهواز داده، جایی که ظاهرا فقر در آن بیداد می کرده ، علی خدایی از پائیز اصفهان  روایت کرده و سیامک گلشیری هم از چگونگی خلق یک داستان روایتی به دست داده  و… مطالب خواندنی شماره چهارم دوره جدید همشهری داستان هستند. این هم نام دیگر همکاران این شماره: عبدالجبارکاکایی، مژده دقیقی، شیوامقانلو، جان چیور، شرمن الکسی و مری گوردون و…

«آیا فیلمنامه نویسی ذوق داستان نویس را کور می کند؟» عنوان گزارشی‎ست  که در آن نویسندگان و فیلمنامه نویسان به این سوال پاسخ داده اند. اما از جالب‎ترین صفحات این شماره، گزارش تصویری از نویسندگانی‎ست که با یک کتاب به شهرت  رسیده‎ان و نامشان ماندگار شد. فراموش نشود که در این شماره هم یک فصل فیلمنامه هست(بیداری رویاها) و البته صفحات کمیک استریپ وطنی هم پابرجاست.

دست آخر می‎ماند اینکه خدا نفیسه مرشد زاده را خیر بدهد که مجله خواندنی، شکیل و جذابی را جمع و جور می‎کند.دوره جدید همشهری داستان بعد از ناکامی دوره قبلی و با تغییراتی اساسی آغاز شد.دوره‎ی قبلی اگرچه کتاب با ورق‎های گلاسه و قیمت پایین‎تری منتشر می‎شد و البته تخصصی هم به داستان می‎پرداخت، اما عدم اشراف گردانندگان آن بر روی حوزه‎ی داستان باعث شده بود در کنار مطالب ارزشمند معدود، با مطالب ضعیف زیادی روبرو باشیم. یعنی به تناسب قیمت محتوا هم پایین بود و البته غیر حرفه‎ای‎تر.  مجله هم نامرتب در می آمد، البته در این یکی زیاد مقصر نبودند چون هر شماره باید مستقل مجوز می‎گرفت و همین در کار وقفه می انداخت.

به نظر تنها نکته مثبت آن دوره زوم متمرکز شدن روی داستان بود، یعنی یک مجله‎ای بود که فقط به داستان اختصاص داشت. اما در دوره جدید با توجه به بخش‎های اضافه شده به نظر اگر عنوان آن را می‎گذاشتند «روایت» بهتر بود. چون دیگر تخصصی داستان نیست، حوزه‎های پراکنده زیادی به آن وارد شده که چه ما خوشمان بیاید یا نه سلیقه‎ی گردانندگان است. اما با این حال کیفیت مجله بالا و ارزش هزار و پانصد تومانی را که می‎دهید دارد.