چرا می نویسم؟!

یادداشت زیر را یکی از خوانندگان مد و مه فرستاده‎است، کسی که از قضا با نوشتن و خواندن بیگانه نیست و تاکنون چند اثر داستانی در شهرستان مشهد منتشر کرده است و متاسفانه آثار او مثل اغلب نویسندگان شهرستانی آنگونه که باید دیده نشده. از جمله آثار مهناز پارسا رمان «کابوس آبی» ست که در کتابخانه‎ی مد و مه معرفی شده. نوشته زیر با زبانی ساده به بازگویی احساسات نویسنده و چرایی نوشتن از نظر او می پردازد.

***

چرا می‎نویسم؟

مهناز پارسا

هرگز از خود پرسیده اید که چرا می‎نویسید؟ چرا باید اندیشه‎‎های خود را روی کاغذ بیاورید و کتاب کنید؟ چرا حس می‎کنید که باید بنویسد؟ نوشتن یک نیاز و گاه یک اضطرار و اجبار برای نویسنده است. نویسنده‎ها اکثرا می‎گویند باید بنویسم؛ تنها وقتی می‎نویسم حس می‎کنم که زنده هستم و زندگی می‎کنم؛ که نوشتن تنها راهی است که پیش رو دارم وغیره. این‎ها قبول اما نویسندگی چیست و چرا می‎نویسیم؟

گاه حرف‎های مکنون در دل است که نویسنده می‎خواهد با خواننده‎ها در میان بگذارد. نوشتن، به اشتراک گذاشتن هیجان‎ها، لحظه‎‎های ناب و رویا‎های زیبا و زشت با خواننده‎هاست. خواننده می‎تواند با افراد داستان ارتباط برقرار کند. می‎توانند حس آن‎ها را درک کند. داستان، شبیه فیلمی است که خواننده در ذهنش به نمایش می‎گذارد و خواننده می‎تواند با خواندن داستان، تجربیات تازه‎ای بیاموزد، پیام‎‎هایی را بگیرد. شاید که نویسنده در طول داستان، برای خوانندگانش پیام‎‎هایی دارد که می‎خواهد خوانندگانش آن پیام‎ها را بگیرند. نویسنده‎ها حرف‎های نگفته دارند و با گفتن آن‎ها می‎خواهند به انسان‎ها کمک کنند که خود و جهان اطراف خود را بشناسند که با هویت پنهانی و شخصیت واقعی انسانی آشنا شوند. ارائه ابعاد شخصیتی اگرچه ساخته قلم نویسنده است ولی در جامعه معادل آن پیدا می‎شود. با شناخت شخصیت‎ها، ما می‎توانیم زمینه‎ای برای درک بهتر انسان‎ها به‎وجود بیاوریم. خود و جامعه خود را بهتر بشناسیم و می‎توانیم زندگی در این کره خاکی و سرشت ذاتی خود را نیز بهتر شناسایی کنیم.

نوشتن راز قلب هاست که نویسنده با خواننده در میان می‎گذارد. به‎گونه‎ای نویسنده افکار و مکنونات ضمیرش را در قالبی جدید و ابداعی برون‎ریزی می‎کند. خواننده می‎تواند با نویسنده همگام شود و لحظه‎‎هایی تازه و جدید را تجربه کند . با شخصیت‎های داستان هم ذات پنداری کند، حق را به مظلوم بدهد و ظالم را لعن کند، ولی نویسنده می‎تواند شرایط و دلایلی که یک نفر را در خود گرفته و او را به‎عنوان فرد ظالم یا قاتلی در جهان ارائه کرده است را به خواننده نشان دهد. چه دلایلی بوده که باعث شده این فرد، چنین رفتاری داشته باشد؟ او بی‎دلیل تبدیل به انسانی بی‎رحم نشده است. علتی در کار بوده است. شاید آشنایی با علت‎ها ما را در شناخت ذات انسانی کمک کند. بتواند کمک‎مان کند که سعی کنیم اشتباهات گذشته، والدین را تکرار نکنیم و انسان‎هایی پاکتر و شریفتر به جهان ارزانی کنیم.

نویسندگی فنی ظریف است. نویسنده‎ها باید نکاتی را ببینند که دیگر مردم به‎سادگی از کنار آن می‎گذرند. نویسنده‎ها باید فکری واقع بین و بی‎طرف و ذهنی گشوده و باز داشته باشند تا بتوانند قلم زنی کنند و نیز تا حدودی روان شناس باشند و بتوانند که اندیشه‎ها و احساسات بشری را در داستان خود پیش روی مخاطب بگذارند.

نویسنده‎ها معمولا احساسات خود را در قالبی جدید به مردم ارائه می‎کنند و خلاقیت باعث می‎شود که صحنه‎‎های تازه و مهیجی از زندگی را ترسیم کنند. در داستان‎‎های علمی _ تخیلی یا جنایی با اضطراب و هراسی روبه‎رو هستیم که خواننده را به‎دنبال خود می‎کشاند که بعد چه خواهد شد؟ این هراس‎ها گاه دلپذیر می‎شوند و خواننده نمی‎تواند کتاب را زمین بگذارد و حس می‎کند که باید تا پایان داستان را بخواند و این‎گونه است که تا به پایان داستان نرسد آرام نمی‎یابد.

نوشتن یک فن است. آشنایی با آن مستلزم مطالعه کافی، استعداد و ذوق و کوشش و پشتکار مداوم است. اگر نویسنده‎ای پشتکار نداشته باشد شاید نتواند داستان را خوب به مردم ارائه دهد. کوشش و تلاش شخصی به گفته خیلی‎ها ۹۰ درصد موفقیت است. به نطر من نویسنده‎ای موفق است که کوشش خود را به حد کافی به‎کار بگیرد و در عین‎حال نوشته هایش جوششی باشد نه کوششی. همت خود را به‎کار ببندد که یک رمان را به پایان ببرد و نیمه ر‎ها نسازد در عین‎حال بگذارد نوشته هایش، وقتی می‎نویسد جوششی باشد تا کوششی. از قدیم می‎گویند : آن‎چه که از دل برآید لاجرم بردل نشیند.

نتیجه این‎که نوشتن راهی است برای خلاق بودن و این‎که آموزه‎‎های خود را با خوانندگان درمیان بگذاریم و به جهانی زیباتر و خوبتر بیندیشیم و دست یابیم.

انتشار در مد و مه : ۲۹ تیر ۱۳۹۰