افق (۱): «شکلات مشکلات» داستانی از فاطیما فاطری

با دوستم توی کافی شاپ«پاتوق»نشسته‎ایم و از آن بحث‎‎های در پیتی می‎کنیم که هیچ‎وقت راه به‎جایی نمی‎برد. اصلا بعضی از این بحث‎ها قرار هم نیست راه به‎جایی ببرد. کافی شاب ازنوع مدرنش نیست. هرچیزی که دُمش وصل می‎شود به عهد عتیق توی آن ریخته‎اند تا حس نوستالژیک مشتری‎ها را تحریک کنند. کسی نیست بگوید، با دو تا سیاله و کوزه شکسته و چند تا نی چپ اندرقیچی که نمی‎شود حس نوستالژیک گرفت. من و دوستم گاهی هوس می‎کنیم توی این جورکافی‎شاپ‎ها بپلکیم، نه برای این‎که چیزی بخوریم بیشتر برای این‎که ادای آدم‎‎هایی را دربیاوریم که اگردرماه یک روزشان راتوی این‎طورجا‎ها شب نمی‎کردند، تمام وقت کج خلق بودند.

حرف سر این بود که چه طور می شود مشکلات را شکلات کرد. این روز‎ها همه جا ازهمین حرف‎ها می‎زنند، توی کتاب‎های فانتزی و درکتاب‎‎های جدی با قطع وزیری، حتی توی سبد باطله‎‎های ادارات هم می‎شود از این حرف‎ها پیدا کرد. بدترنظریات روانشناس‎هاست که کتاب‎هایشان مثل مور و ملخ ریخته توی بازار و حرف‎هایی می‎زنند که توی قوطی هیچ عطاری پیدا نمی‎شود.

دوستم همیشه برای روانشناس‎ها صفحه می‎گذارد. فکر می‎کند خبرندارم که میانه‎اش با آن‎ها شکرآب شده وچند بار به‎خاطر بزه کاری که من می‎گویم گندکاری توی دارالتادیب آب خنک خورده و کلی تست زده تا بفهمند از بزهکار‎هاست یا روانی‎ها.

می‎پرسم: «تو بزه کاری یا روانی؟»

خیره حصیر‎‎های آب خورده می‎شود: «توچی فکرمی کنی؟»

به یک آدم روانی یا بزهکار چه جوابی می‎شود داد؟ «من نظری ندارم.»

می‎گوید: «این حرف‎ها را  ولش! شکلات مشکلات را بچسب. »

فکش گرم می‎شود به خزعبلات :«همه دهان گشادشان را جرمی دهند که بگویندمشکلات را شکلات کنید وگرنه مشکل می‎زند دک و پوزتان را پایین می‎ریزد. ولی خدا می‎داند که بلوف می‎زنند بدتر این‎که می‎گویند خودشان با مشکلات همین کار را کرده‎اند، ولی هیچ کدامشان نمی‎گویند شکلات مشکلات باید چه مزه‎ای داشته باشد و از چه نوعش باشد؛ کاکاویی، پاستیل میوه‎ای یا آبنبات قیچی که پدربزرگ‎‎های عهد بوق به خورد نوه‎ها‎شان می‎دادند تا قروچ قروچ بجوند و توی چاله چوله‎‎های دندان‎ها‎شان دنبالش بگردند.»

می‎گویم: «ولی عقیده من توی این مایه‎ها نیست. من به شکلات کاری ندارم. شکل دادن به مشکلات بهتراست.»

دوستم می‎گوید: «که چه بشود؟»

می‎گویم هرکاری نکنی تو که نمی‎دانی شکلات ازچه نوعش باشد بهتر است، ولی شکل‎ها سرگرمت می‎کنند. مثل شکلات هم تمام نمی‎شوند. راستش من میانه‎ام با این جور خوراکی‎ها خوب نیست.

دوستم باز می‎پرسد : «که چه طوربشود؟»

می‎گویم: «می خواهی چه بشود؟ اگرمشکلات شکل ابر باشد یا چه می‎دانم شکل درخت یا تنگ ماهی توی سفره هفت سین، یا یک شاخ گل توی گلدانی فلزی نه از آن گلدان‎‎های با اصالت از همین معمولی‎ها که می‎شود از یک حراجی خرید، بد است؟ اصلا شکل دادن به مشکلات خودش تفریح است عوارض پزشکی مثل پوسیدگی دندان یا بالارفتن قند خون هم ندارد. نمی‎دانم این روانشناس‎ها چه‎شان شده؟ می‎روند چشمت را درست کنند، جفت چشمت را در می‎آورند. کیه که نداند قند خون آخر و عاقبتی جز کوری ندارد. ولی همه می‎دانند بازی و تفریح برای روحیه آدم خوب است.

بحثمان گل انداخته که یک آن چشممان می‎افتد به آمبولانس تیمارستان که کنار کافی‎شاپ ترمز می‎کند. دوستم لبخند می‎زند: «بازاین دیوانه‎ها افتادند دنبال ما.»

می‎گویم: «نسکافه می‎خوری؟»

سری تکان می‎دهد: «آره اگر شیرین نباشد.»

من و دوستم دو فنجان نسکافه سفارش می‎دهیم و اصلا کک‎مان هم نمی‎گزد که دو مرد از آمبولانس پیاده می‎شوند، وارد کافی شاب می‎شوند و چشمشان مثل سگ دو دو می‎زند دنبال ما!

***

درباره نویسنده:

فاطیما فاطری

در بهمن ماه ۱۳۵۱ در کاشان به دنیا آمده است. مدت ده سال است در زمینه ادبیات داستانی فعالیت دارد، عضو انجمن ادبی اندیشه جوان سپهری کاشان است. در مجلات مختلف همچون: جوانان امروز، کلک، فصلنامه کاج، داستان همشهری  آثاری منتشر کرده. در نهمین جشنواره «بانه» داستان «من یک مقتولم» و در هفتمین جشنواره اصفهان داستان «تپه‎ای شبیه ماجور» او انتخاب شده است.

وبلاگ نویسنده: «نامیر» ffateri. blogfa. com