نفس ساختن فیلمی در جنوب و درباره جنوبی‌ها (و هر نقطه‌ای غیر از پایتخت) به خاطر گریز از مرکز و تن ندادن به سندروم فیلم‌های تهرانی‌زده و آپارتمانی سینمای ایران تحسین برانگیز است. به شرطی که فیمساز با شخصیت‌ها و فضایی که بستر روایت قصه‌اش است، همزیستی داشته و عمیقا آن را درک کرده باشد.…
