جيمز جويس زماني مردگان را مينويسد كه پس از 10 سال تحصيل علوم ديني مسيحي به دليل آگاهي از فساد حاكم بر كليسا حاضر نميشود به خدمت كليسا در بيايد. او به موقعيتهاي شغلي و اجتماعي بسياري پشت كرده و با تحصيل ادبيات و فلسفه به شغل معلمي و نوشتن ستون ادبي در مجلات بسنده…
زولا هرگز درباره زولا نمینویسد؛ بلکه به موضوعات مهمتری میپردازد؛ مانند بازارهای بورس، معادن زغالسنگ، فروشگاههای بزرگ و وقایعی مانند 1870 در فرانسه و مواردی مشابه. به نظر زولا این موضوعات از نوشتن درباره خود اهمیت بیشتری دارد؛ زیرا میتوان با «فاصله» به آنها نگریست.
نشر نو در کنار مخاطبان بزرگسال، توجهی ویژه به کودکان و نوجوانان داشته است. کتابهایی که البته هم در محتوا و هم فرم آثار متفاوتی هستند با آن چیزهایی که در بازرار کتاب برای این گروه سنی سراغ داریم و مهمتر از آن اینکه برای مخاطبان بزرگسال هم خواندن آنها می تواند علاوه بر جذابیت…
ویکتور هوگو چگونه آدمی بود؟ یوسا میگوید با اینکه دو سال با «جسم و جان» در آثار و زمانه هوگو غرق بوده، میداند که هرگز پاسخ این پرسش را نخواهد دانست. یوسا روزهای ابری و بارانی زمستان 1950 را در دبیرستان نظامی شبانهروزی به یاد میآورد؛ دورانی که «بینوایان»، دلخوشیِ روزمرگیهای خستهکننده و زندگی خالی…
بهرام صادقی در ۱۸ دی ۱۳۱۵ در نجفآباد به دنیا آمد. او تا سال ۱۳۳۴ در اصفهان زندگی کرد و سپس برای ادامه تحصیل در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران، به تهران سفر کرد.
كتاب مردمشناسي جامعه تهران قديم اثر علي بلوكباشي، دومين مجلد از مجموعه آثار «دكتر علي بلوكباشي» در زمينه مردمشناسي و فرهنگ عامه ايران است كه در 4 بخش «جامعه شهري تهران قديم»، «خانه و خانواده»، «سنتهاي خانوادگي» و «سنتهاي عروسي» تدوين شده است
صادقی آثار زیادی از خود به جای نگذاشت و کم نوشت. حاصل زندگی ادبیاش مجموعه داستان «سنگر و قمقمههای خالی» بود و رمان یا داستان بلند ملکوت با چند داستان پراکنده دیگر که بعد از مرگش در مجموعهای به چاپ رسید؛ اما همین معدود آثار به جا مانده برای ماندگاریاش کافی بود، هرچند ما را…
منتقدین شهر نوازندگان سفید را بهترین کتاب بختیار علی میدانند و البته از ساختار شسته-ورفته و خوشخوان و تعلیق غریب و لطیف و پُرهولوولا و نگرانکنندهی سرتاسری این کتاب، به نسبت دیگر آثار بختیار علی (مثل آخرین انار دنیا و عمویم جمشیدخان) پختگی و پیشرفت عمیقی ملاحظه میشود
آیا ممکن است که سایهای بتواند تن یابد؟ یعنی آنقدر به دنبال صاحبش از کوچهای به کوچه دیگر کشیده شود، آنقدر تنش بر زمین و دیوار ها ساییده شود و آنقدر حجم و حضورش نادیده انگاشته شود که عاقبت در کالبد صاحب رسوخ کرده و آن تن را در اختیار گیرد؟ ژورنالیسم فرهنگی همین سایه…
کلمۀ نوستالژی را اولینبار، سال ۱۶۰۰ میلادی، پزشکی سوییسی برای سربازانی به کار برد که دلتنگ خانهشان شده بودند؛ آنها دچار بیاشتهایی و گریههای عمیقی بودند که بهخاطر یادآوری سرزمین پدریشان بود.