اووه تیم از کودکی به داستان علاقه‌مند بود و به داستان‌هاى پدربزرگش‏ با علاقه و ولع گوش‏ مى‌داد. هر موقع که می‌توانست، به خانه عمه‌اش‏ که در ناحیه بندر شهر‌هامبورگ زندگى می‌کرد، می‌رفت و در آشپزخانه او بود که‏ اولین داستان‌ها و قصه‌هایش‏ را نوشت. آن‌موقع در دبستان درس‏ مى‌خواند

اووه تیم نویسنده‌ای است که در پیوندی نزدیک با ایرانی‌ها قرار دارد. او یکی از دانشجویانی است که در ۱۹۶۷، در سفر محمدرضاشاه به آلمان، در تظاهراتی که علیه او صورت گرفته بود، حضور داشت. اما حضور او، مساوی بود با کشته‌شدن دوست نزدیکش بنو اونه زورگ، که بعدها داستان زندگی‌ او و جنبش دانشجویی…

با برگرداندن ورق تقویم و مشاهده پنجشنبه اول مهر، یاد رفیق شاعر شفیق و دیرینم، خاطرم را اندوهگین کرد. می‌خواستم همان روز یادداشتی بنویسم؛ اما جراحی مانع شد. نیمه‌های شب سوزش جای عمل من را از خواب پراند. دیگر خوابم نبرد نه به دلیل درد که فورا برطرف شد؛ بلکه یاد سپانلو و نوشتن…

در دربار پادشاهان و فرمانروایان همواره گروهی مجاز بودند تا با نمایش طعنه‌آمیز، رفتار فرمانروایان را به تمسخر بگیرند و سیاست‌های آنان را با خنده، شوخی و بداهه به چالش بکشند، در آن صورت فرمانروایان با دیدن آنان، یعنی با دیدن کسانی که در حضورشان رفتار، حرکات و صدایشان را تقلید می‌کردند به وجد می‌آمدند…

اگرچه نوبل ادبیات باب دیلن بیش‌ترین شادی ممکن را در من ایجاد کرد، اما عزمم را جزم کرده بودم چیزی در این مورد ننویسم که باز نشد -‌ مانند بقیه‌ی تصمیم‌های زندگی‌ام که هرگز به حقیقت نمی‌رسند. واقعیتی هست و آن این‌که هیچ سالی نبوده جایزه‌ی نوبل – از ادبیاتش گرفته تا شیمی، از پزشکی‌اش…

«ادوارد آلبی» که شاید اکثر تئاتری‌ها با شنیدن نامش به یاد «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» می‌افتند، ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۶ یعنی حدود یک ماه پیش در ۸۸ سالگی از دنیا رفت. کارهای او نمونه استادانه تئاتر ابزورد آمریکایی‌ است. «آلبی» را همپای نمایشنامه‌نویسان برجسته اروپایی همچون «سموئل بکت»،‌ «اوژن یونسکو» و «ژان ژنه» می‌دانند.…

«مرگ و دختر جوان» آریل دورفمان اگرچه به شیلی بعد از دوران پینوشه مربوط است، اما وضعیتی را توصیف می‌کند که می‌توان آن را به وضعیت سیاست‌زدایی‌شده جهان معاصر تعمیم داد. ازاین‌روست که دورفمان در ابتدای متن نمایشنامه، زمان آن را زمان حاضر (اواخر قرن بیستم) و مکانش را کشوری می‌داند که می‌تواند شیلی باشد…

 گفتگو با علی صلح جو از نخستین ویراستاران ایرانی  سمیه مهرگان این‌روزها زیاد می‌شنویم که لمپنیسم و فرهنگ فست‌فودی به حوزه نشر و کتاب کشیده شده. از دستفروش‌های خیابان انقلاب گرفته که با تکثیر غیرقانونی کتاب‌های پرفروش ناشران عملا افتاده‌اند به جان کتاب؛ تاجایی‌که دزدی در روز روشن را این‌گونه توجیه می‌کنند: «به‌جای مواد، کتاب…

در یک عصر پاییزی رفتیم که با محمود دولت‌آبادی درباره کتاب «بنی‌آدم» حرف بزنیم. مجموعه داستانی که اوایل امسال منتشر شد. در مجموعه تازه نویسنده، او بر خلاف عادت مرسوم داستان‌نویسی‌اش عمل کرده است. داستان‌هایی که فضای رئال ندارند و فضایی سرشار از خیال و گاهی وهم آنها را در خود پیچیده است. درباره این…

یون فوسه از چیز‌هایی می‌نویسد که درونمان هستند اما نمی‌خواهیم آنها را ببینیم یا بشناسیم. منظورم نگرانی‌های درونی و زندگی‌هایمان هستند که کاملا محافظه‌کارانه شده‌اند. یون فوسه دقیقا اینها را برای روایت‌کردن انتخاب کرده است. او به سردی از اینها حرف می‌زند و داستان‌هایش اغلب پایان خوشی برای کسی ندارند.

جایی گفته‌ای تنها فرم هنری که نبض زمان را دارد، ترانه‌های مردمی است. با افزایش فروش کتاب و فیلم‌ها و حضور مردم در گالری‌ها آیا به نظرت این حرف هنوز هم صادق است؟ آمار‌ها درباره کمیت حرف می‌زنند، نه کیفیت. مردم در آمار حضوری عددی دارند. کیفیت ارتباط مردمی با ترانه‌های مردمی قابل‌قیاس با شکل‌های…

باب دیلن با صدای سرد و مرگبار و ترانه‌های شاعرانه‌اش بیش از ۶ دهه اسطوره‌ای بی‌بدیل در دنیای موسیقی بوده؛ پدر موسیقی اعتراض – عنوانی که دیلان آن را به حق پس از وودی گاتری بزرگ به خود اختصاص داده- در طی این ۶٠ سال جنگ، دلشکستگی، خیانت، دروغ، مرگ و بی‌اخلاقی و دیگر تراژدی‌های…

عزیز نسین شخصیت جالبی بود؛ در زندگی طبیعی خود، از بقالی و دستفروشی و حسابداری و عکاس تا روزنامه نگاری و ناشری و نویسندگی و از گوشه های زندان و حبس و حصر تا فرش های قرمز معتبرترین جشنواره های ادبی را تجربه کرده بود.از قعر چاه تا روی ماه!

یوجین اونیل (۱۸۸۸-۱۹۵۳) تنها نمایشنامه‌نویسی است که در تاریخ ادبیات نمایشی جهان، توانسته چهاربار جایزه پولیتزر نمایشنامه‌نویسی را در سال‌های ۱۹۲۰، ۱۹۲۲، ۱۹۲۸ و ۱۹۵۷ از آن خود کند. جز اینها، او جایزه نوبل ادبیات را هم در سال ۱۹۳۶ دریافت کرد. اونیل چهل‌وهفت نمایشنامه نوشته که تقریبا در تمامی آنها مبارزه انسان در برابر…

یوجین اونیل (۱۸۸۸-۱۹۵۳) تنها نمایشنامه‌نویسی است که در تاریخ ادبیات نمایشی جهان، توانسته چهاربار جایزه پولیتزر نمایشنامه‌نویسی را در سال‌های ۱۹۲۰، ۱۹۲۲، ۱۹۲۸ و ۱۹۵۷ از آن خود کند. جز اینها، او جایزه نوبل ادبیات را هم در سال ۱۹۳۶ دریافت کرد. اونیل چهل‌وهفت نمایشنامه نوشته که تقریبا در تمامی آنها مبارزه انسان در برابر…

بریل بینبریج یکی از محبوب‌ترین رمان‌نویسان بریتانیا است. دوبار برنده جایزه معتبر کاستا (ویتبرد) برای بهترین رمان سال بریتانیا شده: رمان‌های «وقت هرز» (ترجمه فارسی از: آزاده فانی) و «هر کسی به فکر خودش» (ترجمه فارسی از: سلما رضوان‌جو، نشر شورآفرین) و نامش بارها در فهرست نامزدهای نهایی جایزه بوکر قرار داشته که در آخرین…

با انتشارِ «ائوریپیدس»، شامل پنج نمایشنامه مهمِ این تراژدی‌نویس مطرح یونان، اینک مخاطبان فارسی‌زبان مجموعه‌ای درخور از تراژدی‌های مطرح را در اختیار دارند. «اورستیا»، تریلوژیِ آیسخولوس، «سنکا»، «آیسخولوس» و «ائوریپیدس»، ماحصل دستاورد مترجمِ بنام، عبدالله کوثری است که «ائوریپیدس» را اخیرا با نمایشنامه‌های «مدئا»، «ایپولیتوس»، «الکترا»، «زنان تروا» و «باکخانت‌ها» در نشر نی درآورده است