رمان پیش از انقلاب عمدتا ابزاری است برای تعامل روشنفکران و مردم و پس از انقلاب هم همین روند به‌نوعی پی گرفته می‌شود. رمان‌هایی که در این مقطع نوشته می‌شوند، هم‌چون اسلافشان، دارای نگاه‌هایی عمیق به دوره‌های تاریخی‌اند و هنوز مساله‌هایی هم‌چون اختلاف طبقاتی، شوریدن بر ظالم و دفاع از مظلوم در آنها دیده می‌شود.…

«وقتی من به دنیا آمدم، پدر و مادرم ۱۰ تا فرزند زنده داشتند ولی می گفتند چند تا هم از بین رفته اند. یکی دو تا از بچه ها را که می دانم گوشه های پشت بام خانه بزرگ دفن کرده بودند و دیگر زحمت نکشیده بودند آنها را ببرند شاهزاده عبدالعظیم.»

اسماعیل فصیح از جمله نویسندگانی بود که در زمان حیاتش قدر او به خوبی شناخته نشد و آثارش مورد تجزیه و تحلیل دقیق قرار نگرفت؛ که اصولا چرا بعضی از نویسندگان این راه و روش را بر می گزینند. فصیح پلی زیبا بود بین ادبیات عامه پسند و ادبیات جدی و مردمی.