کالا، خیال‌واره شیئی به‌ظاهر بس ساده است، که در واقعیت خود را با ظرایفی الهیاتی بروز می‌دهد: این اصل دانش مارکسیستی بی‌واسطه متعاقب انقلابی ادبی است که با روی‌گردانی از منطق کنش‌های به قول معروف در ید اهدافی عقلانی، به جهان معناهای مستتر در بیهودگی ظاهری رو می‌آور

ادبیات عبارت است از دو جزء جدایی‌ناپذیر دانش جامعه و خلق اساطیر تازه. بر این مبنا شباهت میان بوطیقا و سیاست تعریف می‌شود. رژیم تازه دلالت که بری از اراده به دلالت‌ورزی و کنش -در-گفتار برگزیدگان است، در عین‌حال از صحنه سیاست دمکراتیک نیز فاصله می‌گیرد

جهان کلاسیک بازنمایی میان دلالت‌ورزی و خواست دلالت پیوند برقرار می‌کرد. اتصال بین یک اراده کنش‌گر و اراده‌ای دیگر، به‌نحوی که اولی کنش‌خواه می‌شد، اساسا به رابطه‌ای خطابی می‌انجامید. این همان قدرت گفتار-در- کنش است که واعظان انقلابی با قائل‌شدن به تداوم میان فصاحت جمهوری‌های باستانی و فصاحت انقلاب جدید، از نظم سلسله‌مراتبی بلاغت…

بالزاک گفته بود اگر ماکیاولی می‌خواست رمان بنویسد، صومعه پارم- نام رمانی از استاندال- را می‌نوشت درواقع نیز همین‌طور است، تصوری که ماکیاولی از شهریار دارد شاید مشابه همان تصوری باشد که استاندال از شخصیت‌های داستان‌های خود دارد؛ در این صورت آیا استاندال را می‌توان نویسنده‌ای سیاسی به حساب آورد؟

شاید مادام دوکر کمی بیشتر از ۵٠ سال نداشته باشد اما بانواک او را زنی سالخورده معرفی می‌کند و درباره وترن می‌گوید ۴٠ سالش بیشتر نیست اما وقتی می‌خواهد توصیفش کند می‌گوید: موهای شقیقه‌اش را رنگ می‌کرد و به صورتش چین‌های زودتر از موعد انداخته بود