«آثار هنري تاريخ نگاري ناخودآگاه زمانه­ي خود هستند1.» ژرفايي اين جمله از اين­روست كه مي­توانيم هر اثر هنري را تافته­اي همبافته با تاريخ و اجتماع فرض­كنيم. نويسنده ارزيابي اجتماع زمان خود را در اثرش به شكلي متراكم و در صورتي هنري و زيباشناختي جلوه­گر­مي­سازد. مخاطب در ذات و معناي اثر، ضمن هم آوايي، ريشخند يا…