کالا، خیال‌واره شیئی به‌ظاهر بس ساده است، که در واقعیت خود را با ظرایفی الهیاتی بروز می‌دهد: این اصل دانش مارکسیستی بی‌واسطه متعاقب انقلابی ادبی است که با روی‌گردانی از منطق کنش‌های به قول معروف در ید اهدافی عقلانی، به جهان معناهای مستتر در بیهودگی ظاهری رو می‌آور

بی‌تردید رؤیای یونان جدید، یا دوران‌های باستانی بدیل و اسطوره‌های سینه‌ به‌ سینه ملازم با رمانس‌های اسپانیایی، «شیپور شگفت کودکان»، افسانه‌های عامیانه دروییدها یا شهدای مسیحیت و قرون وسطی به تحقق نپیوست. نکته درخور تأمل این است

پروژه اصلی ژاک رانسیر، استاد بازنشسته دانشگاه سن دنی، واژگون‏سازی فرم‏های طبقه‏بندی و تمایز، ویران‌سازی هنجارهایی است که ما را به بازنمایی محیط پیرامون و تثبیت شرایط موجود وامی‏دارد. ایستایی، شرط مناسب و استاندارد برای فهم و قضاوت درباره جهان نیست،

جهان کلاسیک بازنمایی میان دلالت‌ورزی و خواست دلالت پیوند برقرار می‌کرد. اتصال بین یک اراده کنش‌گر و اراده‌ای دیگر، به‌نحوی که اولی کنش‌خواه می‌شد، اساسا به رابطه‌ای خطابی می‌انجامید. این همان قدرت گفتار-در- کنش است که واعظان انقلابی با قائل‌شدن به تداوم میان فصاحت جمهوری‌های باستانی و فصاحت انقلاب جدید، از نظم سلسله‌مراتبی بلاغت…

تنها کاری که لازم است آدم از عهده‌اش برآید، برخورداری از قابلیت خواندن مطلب چاپی است، قابلیتی که کارگزاران دولت‌های مبتنی بر رأی و مالیات رواج آن را در بین مردم بر ذمه خود می‌دانستند.دمکراسی نوشتار در گرو گرایش به سکوتی زیاده‌گو است که به الغای تمایزی می‌انجامد که بین صاحبان کلام کنش‌مند و صاحبان…

از اینکه فروید اصلا دکتر پاسکال را خوانده باشد، اطلاعی ندارم. ولی بی تردید و با دقت آثار یکی از معاصرین زولا، ایبسن، اسوه وقایع نگار محذورات روحی و رازهای کودکی، معالجات، اعتراف ها و شفاها را خوانده است. فروید تحلیلی از نمایشنامه «روسمرسهلم» در مقاله «برخی شخصیت – نوع ها در اثر روان –…

اصل دمکراسی نه شرایطی اجتماعی، بلکه گسستی نمادین است،گسستی است میان نظم معین فیمابین بدن‌ها و کلمات، نظم معین فیمابین شیوه‌های سخن، شیوه‌های عمل و شیوه‌های هستی. از این بابت، می‌توان بین «دمکراسی ادبی» و نظم کلاسیک بازنمایی قائل به تعارض بود.

به طورخلاصه ادبیات، نظام تازه شناسایی هنر نوشتار است. نظام شناسایی هنر عبارت است از نظام روابط فیمابین کنش ها، فرم های مرئی شدنِ چنین کنش هایی، و وجوه فهم پذیری.

سیاست ادبیات نظیر چیزی شبیه به سیاست نویسندگان نیست. به تعهدات شخصی نویسندگان در کشمکش‌های اجتماعی یا سیاسی دورانشان نمی‌پردازد. به شیوه‌ای نیز نمی‌پردازد که نویسندگان ساختارهای اجتماعی، جنبش‌های سیاسی، یا هویت‌های گوناگون را در کتاب‌هایشان بازنمایی می‌کنند. تعبیر «سیاست ادبیات» حاکی از آن است که ادبیات به صرف ادبیات‌بودنش سیاست می‌ورزد.