«از پائولو کوئلیو متنفرم!» اثر حمید رضا امیدی سرور به روایت یکی از مخاطبانش

چی بگم از کجاش بگم٬ از ریتم خوب و خوشایندش بگم٬ از ساختار و شخصیت پردازی آن بگم. من که منتقد نیستم. کارشناس ادبیات هم نیستم. بگذار مثل همون خانم هایی که اوایل کتاب بهشون تیکه پروندی منم بگم قشنگه.

وقتی خط به خط که می‎خونی لذت می‎بری و می‎خندی و گاهی قند تو دلت آب می‎شه احساس می‎کنی خودت تو صحنه هستی دیگه تعریف نداره .من که تا صفحه ۶۰ یکریز نیشم باز بود .

نوع روایت رمان منو بیشتر یاد کتاب ها و فیلم های ودی آلن انداخت. من که با اینجور روایت کلی حال می‎کنم..

این کتاب پر است از ارجاع. ارجاع های سینمیایی و ادبی که اگر بقول معروف این پیش نیازها رو گذرونده باشید کلی  از کتاب لذت می‎برید. اگر هم زیاد آشنا نباشید باز ضرر نمی‎کنید شاید تشویق شدید رفتید کتاب ها رو خوندید و یا فیلم ها رو دیدید. برای من که حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد با اونا آشنا بودم خیلی لذت بخش بود. بعضی  ها رو هم یادداشت کردم بگیرم.

شاید منم مثل خیلی ها دوست داشته باشم وقتی در عالم واقعیت به آرزوم نمی‎رسم با پایان خوب تو کتابا حداقل دلمو خوش کنم. اما اینجا پایان بندی خیلی خوبی داره و واقعا با واقعیت جور هست و همین پایان بندی را من می‎پسندم. رئال رئال.

یک کلام خطم کلام رمان زیبایست . بخونید حال شو ببرید. اگر تو ایام عید جایی نمی‎رید و وقت آزاد دارید حتما این رمان و بخونید.

***

نام رمان: از پائولو کوئلیو متنفرم!

نویسنده: حمیدرضا امیدی سرور

ناشر: نشر آموت چاپ اول زمستان ۱۳۹۰  ۴۰۰ صفحه

***

دست در دست هم، لب هاشان به زمزه ای عاشقانه می‎جنبید و نگاه شان سخت بر هم می‎آویخت. ” ص۹ “

با چهره ای دور از همه معیارهای زیبایی ایرانی که همیشه شیفته ی آن بودم، نه چشمان سیاهی در کار بود، نه پوست مهتابی و نه موی شبق گونه  و نه… هیچ کدام ! ” ص۱۰ “

لاکردار ” ص۱۱ “

می‎بینید! خود نویسنده هم تکلیفش روشن نیست، بلاخره شخصیت داستانش شبیه کدام شیر پاک خورده ای است؟ “ص ۱۱ “*۱

در ادبیات آبکی و عرفان قلابی پائولو کوئلیو گیر افتاده بود و خیال پیش رفتن هم نداشت، ” ص۱۴ “

فرهاد ” ص۱۳″ *۲

راستی هیچ وقت بهت نگفتم، از پائولو کوئلیو متفرم! ” ص۱۵ ” *۳

این ترکیب جادویی، چیزی کم نداشت برای آن که روح آدم را به پرواز درآورد. ” ص۱۵ “

با لبخند کمرنگی که هوش و حواس برای آدم نمی‎گذاشت. ” ص۱۷ “

آدم معمولا به کسانی که از دیدن شان خوشحال می‎شود، نمی‎گوید از دیذن تان خوشحال شدم…” ص۲۰ “

وقتی دل آدم به کاری نباشه دنبال بهونه می‎گرده. ” ص۲۱ “

هیچ وقت نفهمیدم چرا مرتیکه این همه طرفدار داره…” ص۲۲ “

اون قدر با بابات سرو کله زدم که اگه مرلین مونرو هم این جا بود ، باز یه الیزابت تیلور بدهکار بودی. ” ص۲۴ “

آن هم برای من که همیشه لب دریا هم باید آفتابه به دست می‎رفتم. ” ص۲۹ ” *۴

برازنده ترین و در عین حال سنگین ترین لباس را در میان جمع نسوان حاضر در مهمانی به تن داشت، ” ص۳۰ ” * ۵

چهره وودی آلن بدجوری در هم رفت، ” ص۳۲ ” *۶

آآ…هنوز یاد نگرقتید اینو از نویسنده ها نپرسید؟ ” ص۴۰ “

ته دلم خالی شد ، بی اختیار هیجان زده شدم، به تپش قلب افتادم.”ص ۴۰ “

بنازم خلقت خدارو! ” ص۴۷ “

دوره نوجوانی وقتی بچه ها دختری را دوست داشتند که تحویل شان نمی‎گرفت، از در رفاقت با برادرش در می‎آمدند، هیچ وقت هم علتش را نفهمیدم. ” ص۴۷ ” *۷

یکی هم نیست که به ما بگوید،”او” که به تو کاری نداشت، اگر خودت سوسک بودی دوست داشتی هیولایی مثل انسان پا رویت بگذارد و از چرقی ترکیدن اعضاء و جوارح تو احساس لذت کند! ” ص۵۰ “

با اطمینان می‎گفتم: من هیچ وقت قاطی این جور خریت ها نمی‎شوم! ” ص۵۳ “

ضربان این قلب لعنتی آن قدر تند شده بود که دیگر روی پا بند نمی‎شدم. ” ص۵۷ ” *۸

زن ها در هر موردی تیز نباشند، در این یک قلم حس ششم تیزی دارند و خیلی راحت درک می‎کنند طرف حواسش به آن ها هست یا نه.” ص۵۸ ” *۹

ناسلامتی این من بودم که باید قدمی‎بر می‎داشتم، ” ص۵۹ ” *۱۰

سه هفته س منتظر همچین وقتی ام که با شما حرف بزنم، اما حالا دارم اونو مفت از دست می‎دم. ” ص۵۹ ” *۱۱

بارها و بارها این قسمت را خوانده بودم،جادوی غریبی در آن بود که هربار کتاب ” سنگر و قمقمه های خالی” بهرام صادقی را بدست می‎گرفتم ناخودآگاه به سراغش می‎رفتم. ” ص۶۶ “

نگاهم که به او افتاد، گویی جمعیت همه متوقف شدند و تنها او در حرکت بود، روبه سوی من. انگار که او را برای بار اول دیده باشم، با لباس بیرون از خانه، و حجاب کامل زیباتر جلوه می‎کرد. ” ص۶۷ “

هر دو می‎لرزیدیم، او از سوز نابه هنگام هوا و من از هیجان حضور وی و دلی که آرام نمی‎گرفت. ” ص ۶۸ “

هیچ وقت مثل حالا گرم نبودم! ” ۶۹ “

عشق بین دو مرد ممکن نیست، زیرا ارتباط عاطفی نباید در آن دخبیل باشد، دوستی بین زن و مرد هم ممکن نیست، چون ارتباط عاطفی باید در آن دخیل باشد. ” ص۷۷ “

فرو خوردن ااحساسس که به او داشتم، اغلب مرا می‎آزرد. گاه به شدت در تمنای دیدن او بودم. ” ص۸۴ “

به سرم زد بروم دانشگاه و پس از پایان کلاس هنگامی‎که به خانه برمی‎گردد، از دور او را ببینم، و یا اتفاقی سر راهش قرار بگیرم. ” ص۸۷ “

نگاهم که به تیتر درشت سیاسی صفحه اول روزنامه  افتاد، کل روزنامه را در سطل آشغالی که چند قدم آنطرف تر بود انداخته و نشستم روی نیمکت نزدیک آن. ” ص۸۷ ” *۱۲

کمی‎بعد پشیمان شدم لایی فرهنگی و هنری روزنامه را از سطل آشغال برداشتم و بقیه را گذاشتم همان جا بماند. ” ص۸۷ “

شبیه دختر هندی با نمکی بود که با یک خال قرمز وسط پیشانی و با مردی که مثلا عشق آن هاست، د کوه و کمر دنبال هم می‎دوند، مدام عشوه می‎ریزند، از پشت این درخت به پشت درختی دیگر تا جایی که بلاخره یکدیگر را در تله می‎اندازند و …” ص۸۸ ” *۱۳

پرسیدم پای کسی در میونه؟ می‎خوام تکلیفم روشن باشه . ” ص۹۲ “

سری هم به انتشارات نیلوفر زده بودم که ببینم بلاخره ” اولیس” را چاپ کرده یا نه. ” ص۹۴ ” *۱۴

ته هر فکری خواسته یا ناخواسته ، بی ربط یا با ربط، می‎رسید به او و انگار راه چاره و گریزی نیز از آن نبود، ” ص۹۶ “

به قول” داش اکل” کیمیایی هیچ چیزکمر مرد را نمی‎شکند الا زن!  این هم از مزایای یک چیز لعنتی بود به نام علاقه ، دوست داشتن ، عشق یا هر زهر مار دیگری که حالا پس از سال ها داشتم معنایش را درست و حسابی می‎فهمیدم ” ص۱۰۳ “

به قول ترک ها” آقوزو موزا دادو دو، قارنو موزا شوون” ، ” ص۱۰۴ “” *۱۵

رفه رفته تازه زمانی می‎رسد که چشم های خودش هم دیگران به واقعیت بینا می‎شود، آن وقت است که به خودش می‎گوید: خااااک بر اون سرت! ” ص۱۰۶ *۱۶

آدم هیچ وقت از تجربه هایش درس نمی‎گیرد! ” ص۱۰۶ “

حسن آدمیزاد همین است که مزخرف ترین شرایط هم عادت می‎کند و زندگی در آن شرایط را یاد می‎گیرد. ” ص۱۰۶ “

این قلب لعنتی دوباره به تپش افتاد، ” ص ۱۰۷ “

کت و شلوار خریت دامادی، ” ص۱۰۹ “

فکرش را بکنید شما نشسته اید و دسته دسته دختر ترگل ورگل می‎ایند و چنین خواهشی می‎کنند و شما هم انگار دارید منت بزرگی سرشان می‎گذارید که امضای کج و کوله ی خودتان را می‎اندازید روی یک تکه کاعذ …” ص۱۱۴ “

مهناز افتاده بود جلو و ما هم پشت سرش می‎رفتیم و کماکان محلی به غزل نمی‎گذاشتم تا حرصش را بیشتر دربیاورم. ” ص۱۱۷ ” *۱۷

رامین داداشمه . بعد راه افتاد طرف اتاق خودش: عشق ماشین، کاسبی و اگه به غزل برنخوره، الکی خوش و کمی‎رفیق باز. ” ص۱۲۰ ” *۱۸

ابراهیم در آتش را برداشتم و شعر ” شبانه ” را پیدا کردم و دادم به غزل: اینو شاعر گفته محض خاطر شما! ” ص۱۲۱ “

بردار مهناز سری تکان داد و جوری سر تا پای من را برانداز کرد که اگر پسرخاله کلاه قرمزی هم بودم باید محترمانه تر نگاه می‎کرد. ” ص۱۲۷ “

این دخترها مثل این که از دم، همه یک تخته شان کم است، گاه چنان فکرهای احمقانه ای به سرشان می‎زند که آدم فیوز برق سه فاز می‎پراند.” ص۱۳۱ “

دیگر توان ماندن نداشتم، توان تحمل ناراحتی غزل، تحمل آزار خودم…” ص۱۳۲ “

گلاره گفت غزل با رامین به هم زده … اگه با تو آشنا شه، راحت اونو کنار می‎ذاره… ” ص۱۳۷ ” *۱۹

زود قضاوت نکن، ” ص۱۳۸ ” *۲۰

نشنیدی بوف کور جوابی بود به استبداد دوره رضاشاهی. ” ص۱۴۲ “

همه چیز آن قدر پوچ ، احمقانه و مضحک است که نباید زیاد آن را جدی گرفت . برو پی کارت هرچه بود تمام شد و خلاص. ” ص۱۴۲ ” *۲۱

سکوت کردم، کمی‎بعد دوباره سر صحبت را با خودم باز کردم ” ص۱۴۳ ” *۲۲

پیش می‎اید به کتاب ها تفالی بزنم ، بی هدف، اما گاه چنان مجذوب می‎شوم که تا مدتی فکرم را به خود مشغول می‎کند. چه شباهتی ست میان تقدیر ما و سرشت کتاب ها ! ” ص۱۴۷ ” *۲۳

کافه نشینی ما بیش از هر چیز به خاطر داشتن یک پاتوق دوستانه بود تا رفقا در این سال و زمانه ی گرفتاری های ریزو درشت زندگی ، لااقل هفته ای یک بار دور هم جمع شوند. ” ص۱۵۰ ” *۲۴

بهترین مطالب در برابر نازل ترین آگهی ها هیچ بود. ” ص۱۵۰ “

نوبت نایاب شدن چای پشگل نشانی شد …” ص۱۵۰ ” *۲۵

به خودم گفتم:” گیر نده! هر جور دلم بخواد روایت می‎کنم. اصلا دلم می‎خواد یه صفحه بی خود بنویسم: غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل…” ” ص۱۵۱ ” *۲۶

در چنین مناسبت هایی اغلب  طنین غمگنانه و زیبای ترانه ی مون آموق (عشق من) در این روز در کافه فرانسه شنیده می‎شد. ” ص۱۵۴ ” *۲۷

از بد حادثه خوانده بودم. به خودم گفتم: ” خب چرا بد حادثه ؟ بی انصافی رو ببین ، من که می‎دونم خود نویسنده هم با همین رمان ها کتاب خون شده، اگر از روز اول ” خشم وهیاهو” ی فاکنر رو دستش داده بودند اونم رم می‎کرد! ” ص۱۶۶ ” *۲۸

دختر چهارده ساله هم بود تا الان بله رو گفته  بود. ” ص۱۶۹ ” *۲۹

زبون آدما دروغ می‎گه، اما چشماشون نه. ” ص۱۷۷ “

خیلی سخته آدم از پیش کسی بره که دوست داره باهاش باشه. ” ص۱۷۸ “

شاید هم معجزه شد، دنیا را چه دیدی؟ ” *۳۰

فقط باید نویسنده بخواد و قلم لعنتیش رو کمی‎به طرف من بچرخونه. اما خودم به من گفت: داستان فانتزی –تخیلی که نمی‎نویسه، داستانش رئالیستسه. و من هم با ذلخوری گفتم : آره ارواح ننه اش ، به ما رسید شایعه شد! ” ص۱۸۰

قراره من با کس دیگه ای ازدواج کنم. ” ص۱۸۲ ” *۳۱

حالا که همه چیزو می‎دونی، تا هرجایی که بخوای می‎تونی با من بیای. ” ص۱۸۴ ” *۳۲

وقتی انتظار بکشی قدر چیزی رو که به دست می‎یاری بیشتر می‎دونی؟ ” ص۱۸۸ “

انتظار آدمو می‎کشه. ” ص۱۸۸ “

می‎گه عشق گذشتن از مرز وجوده…

…اما با خیالش که می‎تونم دلخوش باشم! ” ص۱۸۹ “

چنین خصلتی در میان جمعی که کمتر شباهتی به او داشتند، غزل را ممتاز و زیبایی اش را پر رمز و راز می‎ساخت. ” ص۲۰۲ “

این قدر نا امید نباش خدا خودش همه چی رو درست می‎کنه. ” ص۲۱۰ “

دیدی همین دستمال پهن کنی کوچولو برای نویسنده ، چه جوابی داد! نگفتم هیچ کس نیست که از تملق بدش بیاد، ” ص۲۲۵ “

دیگر کسی هنگام تماشای فیلم ها آن قدر به وجد نمی‎اید که حرکت های قهرمانانه ی بازیگران در روی پرده را با صدای سوت بلبلی و بر هم زدن دست ها همراه کند.. ” ص۲۳۰ “

تو داستانام این علاقه و نوستالژی به گذشته خیلی پررنگه . پس آینده چی؟ همهش که از گذشته حرف می‎زنی. ” ص۲۳۷ ” *۳۳

انگر مارگاریت دوراس بود در معیت ” یان آندره” عشق و البته منشی جوانش! ” ص۲۴۷ “

خوشگلی و عاقلی کمتر یه جا جمع می‎شن! خدابرات نیگر داره هم خانومه، هم خوشگله و همین که عاقل. ” ص۲۵۴ “

فرهاد می‎خواند: تو هم مومن نبودی…برگلیم ما و حتی در حریم ما… ساده دل بودم که می‎پنداشتم دستان نا اهل تو باید هر عاشق رها باشد…تو هم با من نبودی ای یار… ای سیل مصیبت بار… ” ص۲۵۶ “

اما خودم با نیشخند گفت: همین فردین بازیاته که منو کشته! کی رو می‎خوای خر کنی خودتو یا خواننده هارو؟ طناب مفت گیر آوردی خودتو خفه کن! ” ص۲۵۷ “

رضا تو چی کار کردی؟ غزل حتی نمی‎خواد اسمتو بشنوه! ” ص۲۶۲ ” *۳۴

عاشقانه های فروغی بیشتر مناسب حال من بود.

” من نمازم تورو هرروز دیدنه- از لبت دوست دارم شنیدنه…” ” ص۲۶۵ “

عادت داشتم برای این که جلد کتابی که می‎خانم خراب نشود ، آن را با روزنامه جلد کنم. ” ص۲۷۲ ” *۳۵

روزگاری هم بودند بیوه های پولدار اهل فرهنگ که خرج نویسنده هایی مثل روسو و ولتر را می‎دادند. ” ص۲۷۲″

اگه بری سمت خدا، اونم هر چی رو که بخوای بهت می‎ده! ” ص۲۸۰ ”  *۳۶

شک نکنید که به عنوان راوی، این صحنه را بی هیچ احساس ناراحتی روایت می‎کردم. ” ص۲۸۴ ” *۳۷

هر منطق و قاعده ای در برابر اراده او هیچ است. ” ص۲۸۷ “

چه با من باشی چه نباشی، همیشه مال منی. ” ص۲۹۰ “

راه افتادیم سمت ساحل، گفتم: بعضی آرزوها چقدر زود برآورده می‎شه ، اونم درست زمانی که فکرشو نمی‎کنه.

چه آرزویی؟

قبل از این که از اتاق بیام بیرون پیش خودم گفتم چی می‎شد با هم توی ساحل قدم می‎زدیم. ” ص۲۹۷ “*۳۸

کی باور می‎کنه دریا به این قشنگی جون آدمو بگیره! ” ص۳۰۶ “

با این حساب مثل دن کیشوت زور بی خود می‎زنم.” ص۳۱۴ “

دلشوره عشق، دلشوره “سوان” . زیر لب گفتم: پروست لعنتی! ” ص۳۲۶ ” *۳۹

نباید خود را گول بزنم، چهره واقعی زندگی پیرامون ما این گونه بود، نه حتی تلخ که پوچ و مضحک. ” ص۳۳۱ “

اگه یه روز بری سفر بری زپیشم بی خبر، دوباره باز تنها می‎شم، اسیر رویاها می‎شم…” ص۳۳۵ “

از بلندگوهای کافه موسیقی ” سینما پارادیزو” پخش می‎شد، ” ص۳۸۵ ”  *۴۰

نمی‎دانست  پروستی بوده که خاطرات زندگی اش را در هفت جلد سترگ جاودان کرده، ” ص۳۹۴ “

عامه پسند” ۳۹۵″ *۴۱

***

پی‎نوشت:

پ ن۱ : حالا همه خوبان عالم سینما را نام بردی اما اونی که شبیه ایرانی ها هست و من بهش علاقه دارم نام نبردی

داشتم پیش خودم فکر می‎کردم  عیب نداره خودت را ناراحت نکن بگذار به عهده خواننده ها تا چهره پردازی شخصیت ها را انجام دهند. من که چند سال هست چهره تو روبه  شخصیت اصلی داستان ها می‎دم. اما با توجه به این که این شخصیت چهره ای روشن و بلوند دارد شارلیز ترون را انتخاب می‎کنم. جالب اینکه چند سطر پایین تر نویسنده همین پیشنهاد را می‎دهد و چهره پردازی را به خود خواننده واگذار می‎کند.

پ ن۲: این فرهاد هم مرا یاد برادر کوچکترم شهاب انداخت  که همین کارهای فرهاد را انجام می‎دهد یعنی غلو بیش از اندازه . در واقع خالی بندی بیش از حد. هر چی بهش می‎گم اینقدر از دیگران مایع نگذار و از خودت بگو فایده نداره .

پ ن۳: حالا نه به این شدت ولی منم بعد از خوندن کیمیاگر تو سال ۷۷ وقتی شنیدم کیماگر بسط داده شده یک بیت شعر مولوی هست حالم یکجور گرفته شد و یک احساس ناخوشایندی بهش پیدا کردم بعد فقط کوه پنجم رو خوندم و دیگه ازش کتاب نخوندم تا چند ماه پیش که دو تا کتاباش که می‎گفتن با بقیه فرق داره خوندم( خلاصه هاشو تو بلاگ گذاشتم) البته تو این بین عطیه برترش رو هم خوندم.حالا شاید برای ما شرقی ها که دارای عرفانی ژرف هستیم زیاد گیرا نباشه و حرف های خودمون با سبکی جدید ارائه داده ولی برای غربی ها که تشنه این حر ف ها هستند  شاید خوب بوده.

پ ن۴: منم هر وقت برم لب دریا مطمئنن اگر همیشه پیشروی داشته ایندفعه پسروی می‎کنه

پ ن۵: وای که چقدر به خودم خندیدم. فقط در دیدار اول و منزل فرهاد چهره شخصیت غزل برایم شارلیز ترون بود .جالب اینکه ناخودآگاه متوجه شدم که از جشن تولد به بعد چهره تو را در غزل می‎دیدم.اینجا بود که متوجه شدم نیازی نیست نویسندگان زیاد در چهره پردازی شخصیت ها زحمت بکشند چون خود خواننده ها هر کدام سلیقه خودشان را اعمال می‎کنند. مگر برای انهایی که چهره خاصی در نظر ندارند..

پ ن۶: اینجا بود که حدس زدم شاید وودی آلن برادر غزل باشد. عاشق فیلم ها و کتابای وودی آلن م

پ ن۷: اره والله .من یاد دوم دبیرستان افتادم.دو سه ماهی از باز شدن مدرسه ها می‎گذشت که یک روز دیدیم یک دختر که نمی‎شناختیم وارد سرویس شده. بله تازه خونشون اومده بود شهرک و کلاس اول دبیرستان بود . تمام پسرهای سرویس دیگه بقیه دخترارو فراموش کرده بودن و فقط دنبال این بودن که با او دوست بشن. اونم نامردی نمی‎کرد اصلا تحویل نمی‎گرفت . نا گفته نماند که منم اصلا تو خط این چیزا نبودم بقول امروزیا کلا گاگول بودم. خوب برا اون تعجب بود که من چرا این اشتیق رو ندارم. بگذریم نمی‎خوام اینجا زیاد صحبت کنم .فقط نمی‎د.نم چی شد و چطوری بعد از چند مدت دیدم با برادر  اون دوست شدم و برای درست کردن کاردستی می‎رفتم خونشون. یادش بخیر قایق درست می‎کردم که با آرمیچر تو حوض می‎چرخید. یک آهنگ از شاهرخ می‎خواست من براش گیر اوردم. آهنگ الام ای وای خدا ای وای خدایم دله هیچ کس نمی‎سوزد برایم. آقای نویسنده منو یاد کجا انداختی بیشتر از بیست سال پیش.

پ ن۸: بد مصب وقتی هم شروع می‎کند به تند زدن مگر دیگه کم می‎شه.

پ ن۹: تو هم همین حرف رو به من زدی که حس ششم خوبی داری و خیلی زود تر از اینا متوجه شده بودی. در واقع من فکر می‎کردم خیلی تو دارم در صورتی که همون اوایل  لو رفته بودم.

پ ن۱۰: دقیقا کاری که من انجام ندادم و یا هیچ وقت به موقع انجام ندادم.

پ ن۱۱: نگران نباش همه همینطورند. کلی حرف آماده می‎کنم بزنم اما همین که می‎بینمت کلا لال می‎شم در واقع یادم می‎ره. یادته یک بار گفتی خوب بگو گفتم همش یادم رفت.

پ ن۱۲: منم حدودا از سال ۸۰ خواندن مطالب سیاسی را کنار گذاشتم و فقط روزنامه ها را برای مطا لب فرهنگی ، هنری و اقتصادی می‎گیرم.

پ ن۱۳: من قبلا می‎گفتم هندی ها برای ابراز عشق و عاشقی خود نیاز به مساحتی به اندازه زمین فوتبال دارند.

پ ن۱۴: من ساده رو باش چندین سال هست هر کتابفروشی که می‎بینم٬ یادم باشه  می‎پرسم اولیس را دارید و می‎گویند نه . نگو اصلا ترجمه نشده و نامردا هیچکدوم هم نمی‎گن که من دنبال نخود سیاه نگردم.

پ ن ۱۵: خیلی سخت بود یکی از همکارام که اصلیتش  ارومیه ای هست بزور ترجمه کرد البته گفت که شاید املائ ش درست نباشه. اما چیزی تو مایه های . مزش به زبونمونه اما شکممون خالیه!

پ ن۱۶: راست می‎گی منم بعد از چهار سال خودخوری که کارم به بیمارستان کشید تازه بینا شدم. منم به خودم گفتم: خااااااک بر اون سرت

پ ن۱۷:  از تو بعیده آقا رضا چطور دلت اومد حرص کسی رو که دوست داری در بیاری.

پ ن۱۸: اگر اشتباه نکنم حدسم داره درست از اب در میاد ولی هنوز جواب قطعی را نمی‎دونم. حدسی که تو همون جشن تولد غزل زده بودم.

پ ن۱۹:  چه حال کردم تقریبا حدسم درست درامد.من فکر کردم نامزد سابقش بوده.

پ ن۲۰:  این زود قضاوت کردن بیشتر مواقع پدر ادمو درمی‎یاره

پ ن ۲۱: تو این صفحه ها ناخود آگاه یاد کتاب های ودی آلن افتادم.

پ ن۲۲: منم خودم با خودم خیلی صحبت می‎کنه و هر چند چه فایده هیچ وقت حرف خودم رو گوش نکردم . اگر یادت باشه قبلا در مورد خودی که تحت کنترل دل هست و خودی که دست عقل هست باهات صحبت کردم.

پ ن۲۳: اخ که من دیونه هم از این کارا می‎کنم وای که چه حالی می‎ده که خوب در می‎یاد. وقتی نیت می‎کنم و بعد می‎گم صفحه فلان و خط چندم بعد نگاه می‎کنم. بیشتر مواقع بی ربط در می‎یاد اما بعضی موقع ها هم از تعجب شاخ در میا رم. بعضی موقع ها هم چشمامو می‎بندم و دست می‎کشم روی صفحات و شانسی رو یک خط نگه می‎دارم.

پ ن۲۴: چه کافی شاپی . آرزو موند تو دلم یک دوست پسر صمیمی‎و خوب داشته باشم که حداقل کمی‎سلیقه اش نزدیک من باشه . دوست دختر پیش کشم یا در واقع بخوره تو سرم. هی برو سر کار برگرد خونه و هر روز و هر شب همین تکرار مکررات. حالا هم که دیگه هیچ.

پ ن۲۵: ما هم اوایل سر کار از همین چایی ها می‎دادن. خودمون عوضش کردیم چایی خوب گرفیم . به این چایی ها می‎گفتیم مشت نشان چون برای اینکه چایی رنگ داشته باشه باید یکی دو مشت تو قوری می‎ریخیم . البته الان چایی خوب می‎دن.

پ ن۲۶: غزل بردار جاش اسم خودتو بگذار

پ ن۲۷: اگر دوست داشتید می‎تونید این آهنگ زیبا رو اینجا گوش و دانلود کنید

پ ن۲۸: همینه. یک روز یکی از همکارای جوان ما که تازه دو سال هست به قسمت ما اومده و تازه عقد کرده گفت به ما هم رمان بده بخونیم. براش دالان بهشت اوردم . بعد خوندم کلی تعریف کرد ٬ خیلی خوشش اومده بود. گفت باید یکی برای خانومش بگیره . به نظرم خوندن رمان دالان بهشت برای زمان نامزدی خیلی واجب هست. خلاصه چند تا دیگه از همین رمان های ساده دادم بهش . یکروز که کتاب و پس می‎داد گفت اینجا چیزی داری بهم بدی گفتم اتفاقفا یکی تموم کردم ولی بدرد تو نمی‎خوره. اصرار که بده بخونم. منم ” کافه نادری ” آقای قیصریه رو که تموم کرده بودم بهش دادم.فرداش گفت : دوبار  پنجاه صفحه اول را خونده ولی چیزی دستگیرش نشده . گفتم مقصر نیستی  من که به تو گفتم . بعضی از کتابا نیاز به گذروندن پیش نیاز داره . حالا اگر ادامه بدی باید همینطور رفته رفته بیای به این سمت.

پ ن۲۹: این دختر چهارده ساله هم که عجب حکایتی ست. همیشه برام سوال بود. فقط وقتی متوجه می‎شی که ازدواج کنی٬ خودمونیم این قدیمی‎های ما هم عجب بلایی بودن با این ضرب المثل ها و حکایت هاشون.

پ ن۳۰: برای همینه من همیشه امیدوارم ای امید محال

پ ن۳۱: کلی کیف کردم حدسم درست درآمد . اما حالم گرفته شد خیلی برای رضا ناراحت شدم . درکش می‎کنم می‎دونم چقدر سخته

پ ن۳۲: پایان بخش ۲۴ هست. ایجا دیگه اشکم در اومد. نه بخاطر غزل و رضا٬ بلکه برای خودم حالا وقتی بود که باز چراهایی را از خدا بپرسم و باز مثل قبل بدون جواب گریه بگیرم . باز خودم به خودم می‎گم: خاک تو سرت مرد که گریه نمی‎کنه٬ بالا پایین زندگی ها مگر چه فرقی داره آخرش که چی.هرچند خودم و دلداری می‎دم و توجیه می‎کنم. بگذریم. شرمنده.

پ ن۳۳: اینده که معلوم نیست٬ حالم که نداریمفقط می‎مونه خاطرات گذشته که با اونها سر کنم اما می‎شه برای دلخوشی آینده را تو تخیل تجسم کرد.

پ ن۳۴: فکر کنم زیرآبتو مهسا زده

پ ن۳۵: منم همین عادت رو دارم.

پ ن۳۶: آخ قربون این خدا برم من که هر چی خواستم داده

پ ن۳۷: می‎د.نم دلت نی یاد می‎گی ولی عمل نمی‎کنی.دیدی چند خط پایین تر پشیمون شدی.

پ ن۳۸: منم اولین بار که همچین آرزویی کردم باور نمی‎شدم که نیم ساعت بعد برآورد بشه. هرچند ۶۰ متر بیشتر قدم نزدیم ولی باز غنیمت بود.تازه از هیچی خبر نداشتی. البته من اینجور فکر می‎کردم.

پ ن۳۹: در جستجوی زمان از دست رفته واقعا معرکه ست. البته به هر کدام از آنهایی که ازم کتاب می‎گیرن دادم فقط جلد اولش رو گرفتن بقیه شو نخوندن. ( ۸ جلدی اونو سال ۷۶ گرفتم  که الان با اون پول٬ یک پیتزا هم نمی‎دن)

پ ن۴۰: این فیلم و چند بار دیدم. نیم ساعت آخرش رو اینقدر دیدم که حسابش از دستم در رفته.

پ ن۴۱: اینقدر از این اصطلاح شنیدیم که برامون جیز شده و می‎ترسیم بهش دست بزنیم. ولی واقعا هر چیزی برای خودش خوبه و جایی استفاده می‎شه. فیلمفارسی٬ فیلم هندی مگه چه اشکالی داره. البته اینجا جای بحثش نیست. هندی بیچاره بگذریم که الان دولت مردان در آنجا اینقدر خوب کار می‎کنن که دارن درآمد سرانه را بالا می‎برن و می‎خوان بر فقر چیره بشن ولی از یک هندی بیچاره که از صبح تا شب کار می‎کنه و تو سینما دنبال برآورده شدن آرزوش هست چه انتظاری دارید بره فیلم فلسفی و مفهومی‎ببینه و…

http://nadiasun.blogfa.com/post-302.aspx