این مقاله را به اشتراک بگذارید
یکی از فیلم‌های مطرح امسال در جشنواره کن فیلم «تنها خدا می‌بخشد» بود. نیکلاس ویندینگ ریفن، کارگردان فیلم «درایو»، این‌بار با این فیلم در جشنواره شرکت کرده است. داستان فیلم درباره یک گانگستر و کیک‌بوکسور سابق است که در بانکوک زندگی می‌کند و پس از آن‌که برادرش به‌دست یک پلیس بی‌رحم تایلندی کشته می‌شود، او دست به انتقام می‌زند و در این انتقام‌گیری مادر او کریستال نقش به‌سزایی دارد. او جولیان را به‌سمت غیرانسانی‌ترین و خشن‌ترین مرزها هل می‌دهد و خودش یکی از سران بزرگ قاچاق موادمخدر است. «رایان گاسلینگ» بازیگر اصلی فیلم است. نیکلاس ویندینگ ریفن حالا فیلم تلخی ساخته است؛ فیلمی که بارها از ساخته پیشین او «درایو» خشن‌تر است. این فیلم امسال برای دریافت نخل طلا در بخش مسابقه جشنواره شصت‌و‌ششم کن حضور داشت و با واکنش‌های منفی برخی منتقدان به علت خشونت زیاد روبه‌رو شد. این فیلم از سایت Imdb امتیاز۶/۶ از ۱۰ را گرفته است و در تابستان در اروپا و آمریکا اکران می شود.
بعد از موفقیت جهانی فیلم «درایو» چطور شد که تصمیم گرفتید فیلمی با بودجه متوسط، آن‌هم در تایلند، بسازید؟
بودجه متوسط برای ساخت این فیلم که به نظر کتمان حقیقت است. در‌واقع بودجه ساخت این فیلم به‌شدت کم بود. من پیش از ساخت فیلم «درایو» قصد داشتم «تنها خدا می‌بخشد »را بسازم. در ساخت این فیلم من از ساده‌ترین امکانات فیلمسازی استفاده کردم. من از مدت‌ها پیش خودم را برای ساختن فیلمی با امکانات محدود آماده کرده بودم.
بسیاری از استودیوهای بزرگ فیلمسازی با آغوش باز از شما استقبال می‌کردند. چطور شد که به این نتیجه رسیدید دوباره یک فیلم جمع‌و‌جور بسازید؟
این انتخاب من بود. دلم می‌خواست با دست باز فیلم محبوبم را بسازم. به‌هرحال این امکان همیشه برای من وجود دارد و البته می‌خواستم نشان بدهم که ایده خوب به پول زیاد احتیاجی ندارد.
به نظر‌می‌رسد شما به سینمای اکشن و هنرهای رزمی علاقه‌مند هستید. آیا ساخت این فیلم هم ناشی از همین عشق است؟
همیشه فیلم‌هایی را که در ژانر هنرهای رزمی بودند دوست داشتم؛ البته در این فیلم هم هنرهای رزمی در پس‌زمینه قرار دارد. در این فیلم هم بازیگران من واقعا برای اجرای این حرکات و بازی در این سکانس‌ها آموزش دیده‌اند و هشت‌‌هفته آماده‌شدن بازیگران اصلی‌ام طول کشیده است و این به‌تنهایی برای فیلم به یک چالش تبدیل شد.
این‌بار هم داستان فیلم شما مثل درایو با یک شروع ملایم تماشاگر را جذب می‌کند و کم‌کم شکل یک داستان جنایی را به خود می‌گیرد و بعد تماشاگر روی صندلی با یک انتقام عجیب‌و‌غریب میخکوب می‌شود، این شبیه افسانه‌های یونانی است؟
خب رابطه مادر‌فرزندی یکی از علاقه‌مندی‌های من است که شاید در فیلم درایو هم سایه‌هایی از آن دیده می‌شد، این شاید قبرآمده از همان رابطه اسطوره‌ای در افسانه‌های یونان باشد. دوست داشتم که این فیلم درنهایت به همین نتیجه برسد. حالا اینجا برای انتقام‌گیری از مرگ یک مرد علاوه بر برادر، مادرش هم درگیر ماجرای انتقام‌گیری می‌شود.
با ساخت فیلم «تنها خدا می‌بخشد» شما و رایان گاسلینگ برای دومین‌بار با هم همکاری کردید. نظر شما درباره این همکاری چیست و شخصیت او را چگونه توصیف می‌کنید؟
رایان گاسلینگ در این فیلم در نقش شخصیتی به نام جولیان بازی می‌کند. جولیان برای من عنصر مهمی در این فیلم بود، در‌واقع اینجا همه‌چیز روی پاشنه بازیگران می‌چرخید و بار اصلی برعهده آن‌ها بود. رایان گاسلینگ بازیگری است که می‌تواند در هر نقشی فرو برود. او در زندگی واقعی بسیار شخصیت حساسی دارد و بعد از بازی در فیلم درایو به‌شدت اذیت شده بود، برای همین فکر نمی‌کردم به این آسانی راضی شود که در این فیلم بازی کند، اما وقتی فیلمنامه را خواند با اشتیاق ابراز علاقه کرد که در این فیلم بازی کند.
کریستین اسکات توماس در این فیلم در نقش کریستال مادر جولیان ایفای نقش می‌کند، زنی ماکیاولیستی و به‌شدت سیاس که شاید بتوان او را یکی از عجیب‌ترین تصاویری دانست که از مادر در سینما آمده است؟
در سینما و دنیای واقعی ما عادت کرده‌ایم که هر وقت جرم و جنایتی رخ بدهد در وهله اول مجرم را یک زن تصور کنیم. مادر مفهومی است که تبدیل به یک بت مقدس در ذهن افکار عمومی هر فرهنگی شده است؛ درحالی که همان‌قدر که یک پدر یا برادر ممکن است عملی مجرمانه علیه خانواده انجام بدهند مادر هم قادر است. اینجا کریستین اسکات توماس در تجسم شر مطلق ظاهر شد. من و کریستین برای ساخت این فیلم در پاریس ملاقاتی با هم داشتیم و من صحبت‌هایم را برای او درباره لیدی مکبث آغاز کردم. اولش می‌ترسیدم که نقشی را تشریح کنم که برایش تصور کرده‌ام؛ می‌ترسیدم شوکه بشود اما وقتی دیدم که نگاه او به شخصیت‌های منفی چقدر بدون درنظرگرفتن جنسیت است، ماجرا را با او مطرح کردم و درنهایت او از این پیشنهاد به‌شدت استقبال کرد. او به‌خوبی از عهده بازی در نقش یک مادر سلطه‌گر و شیطان‌صفت برآمده است.
برای ساخت این فلیم تحت‌تاثیر ماجرای خاصی بودید؟
سوژه‌هایی که سبب شدند تحت‌تاثیرشان این فیلم را بسازم یکی‌دوتا نبود. در‌واقع این پازل در ذهن من کم‌کم شکل گرفت. بخشی از آن برمی‌گشت به اسطوره‌های یونان و الهه‌هایی که خشونت را به‌معنای واقعی کلمه برای دنیای امروز ما معنا کردند. همچنین فیلم ریچارد کرن اثر کوتاهی ساخته بود به نام فیلمبردار شیطان که به‌شدت مرا تحت‌تاثیر قرار داد. سال ۱۹۹۰ برای اولین‌بار این فیلم را دیدم و هرگز این فیلم کوتاه من را رها نکرد و البته شهر بانکوک یکی از غریب‌ترین جاهایی است که در دنیا دیده‌ام. بانکوک و شب‌هایش می‌توانند در دل سیاهی که پشت چراغ‌های نئون به تو نشان می‌دهند هر قساوتی را مرتکب شوند. به‌نظرم بانکوک برای این داستان بهترین پس زمینه بود.
«تنها خدا می‌بخشد» را چطور به کارنامه سینمایی‌تان مربوط می‌کنید و به‌نظر شما این فیلم در کارنامه شما چه جایگاهی دارد؟
هر کاری که در عالم سینما می‌کنم از نیازهای درونی من نشأت می‌گیرد. فیلم می‌سازم تا به چالش‌های ذهنی خودم در آن برهه از زمان پاسخ بدهم. این غریزه من است که در سینما مرا به حرکت وا‌می‌دارد.
بهار/ مد و مه/ خرداد ۱۳۹۲