این مقاله را به اشتراک بگذارید
سهم فرشته‌ها The Angels’ Share
کارگردان: کن لوچ، فیلم‌نامه: پل لَوِرتی. بازیگران: پل برانیگان (رابی)، جان هِنشا (هری)، گری میتلند (آلبرت)، جاسمین ریگینز (مو). محصول ۲۰۱۲، ۱۰۱ دقیقه.
رابی که به‌تازگی از زندان آزاد شده برای آن‌که زندگی بهتری برای همسر و فرزند تازه‌به‌دنیاآمده‌اش فراهم کند، تصمیم می‌گیرد که کارهای خلاف را کنار بگذارد. اما بازدید او از یک کارخانه‌ی تولید مشروبات باعث می‌شود فکر یک سرقت عجیب‌وغریب به ذهنش خطور کند…
جزیره‌های کمدی و درام
هومن داودی
متخصصان می‌گویند هنگام خندیدن عضلات زیادی در صورت و بدن به حرکت درمی‌آید و با خندیدن کالری زیادی سوزانده می‌شود. بنابراین کم‌ترین نتیجه و انتظار از خنده، طنز یا کمدی تولید هیجان، انرژی و گرمایی‌ست که ذاتاً باید در آن وجود داشته باشد. درست است که کمدی‌های سینمایی مختلف از احمق و احمق‌تر (برادران فارلی) گرفته تا پسر چهل‌ساله (جاد آپاتو) از روش‌های سراسر متفاوتی انرژی مذکور را تولید می‌کنند اما به هر حال نوعی انرژی یا هیجان در کار است. اشتباه بزرگ و استراتژیک کن لوچ در سهم فرشته‌ها این است که با رویکرد اشتباهش به بخش کمدی فیلمش و تخلیه‌ی آن از گرما و هیجان، و بدتر از آن دمیدن ریتمی کند و سرد به آن، هم در خلق موقعیت‌های خنده‌آور ناموفق است و هم تمرکز روایی اثر و به تبع آن، همراهی بیننده را از دست می‌دهد. در سهم فرشته‌ها خط و مرزی آشکار و قابل‌تعریف بین صحنه‌ها و سکانس‌های کمدی و جدی دیده می‌شود که نشانه‌ای از عدم هماهنگی بین اجزای اثر و زاده نشدن این دو قطب متضاد از دل یکدیگر است. در چنین فیلمی که قرار نیست پیرنگ نقش مهم و پیش‌برنده‌ای داشته باشد و خلق موقعیت‌های جذاب مبنای شکل گرفتن اثر بوده است، پرورده و قابل‌لمس نبودن شخصیت‌های اصلی در حکم تیر خلاص است. برای مثال می‌شود تعداد آدم‌های اصلی را یکی یا دوتا کم‌وزیاد کرد یا سکانس افتتاحیه‌ی درخشان یا سکانس تأثیرگذار برخورد رابی با خانواده‌ی کسی که به او آسیب رسانده – که هم‌چون جزیره‌هایی دورافتاده از دنیای اثر و بی‌ربط به آن به نظر می‌رسند – را هر جای دیگری از فیلم بُر زد و پس و پیش کرد و هیچ اتفاق خاصی هم نیفتد. از نیمه به بعد که قضیه‌ی سرقت جدی‌تر می‌شود و فیلم تمرکز تمام‌وکمالش را بر آن می‌گذارد، اوضاع خراب‌تر هم می‌شود، چون فیلم‌ساز در زمانی نسبتاً طولانی که در اختیار داشته موفق به باوراندن شخصیت‌های اصلی‌اش نشده و طبیعتاً درگیری این آدم‌ها در جریان یک سرقت احمقانه و سرنوشت آن‌ها، دیگر اهمیتی برای کسی که تماشای فیلم تا آن نقطه را تحمل کرده، ندارد. (امتیاز: ۳ از ۱۰)
ماهنامه فیلم – مد و مه – خرداد ۱۳۹۲