این مقاله را به اشتراک بگذارید
پگاه آهنگرانی بازیگر پرکار بخش «نگاه نو»
وسواس کارگردان‌های فیلم‌اولی بیشتر است
«پگاه آهنگرانی» که در جشنواره سی‌ویکم فجر برای نقش‌آفرینی در فیلم «دربند» پرویز شهبازی توانست سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل زن را از آن خود کند، امسال با چهار فیلم میهمان جشنواره فجر بود. او فیلم «خانه دختر» شهرام شاه‌حسینی را در بخش اصلی و سه فیلم «جامه‌دران» حمیدرضا قطبی، «نزدیک‌تر» مصطفی احمدی و «موقت» امیر عزیزی را در بخش فیلم‌های اول داشت.
چطور به پروژه «نزدیک‌تر» به کارگردانی مصطفی احمدی پیوستید؟
مصطفی احمدی و همسرش، آتوسا قلمفرسایی، از دوستان قدیمی من هستند و پیش از بازی در «نزدیک‌تر» با او تجربه همکاری در فیلم‌های «سه‌زن» منیژه حکمت، «صداها»ی فرزاد موتمن و «راه آبی ابریشم» محمد بزرگ‌نیا را داشتم و با سلیقه او کمابیش آشنا بودم. وقتی حدود پنج‌سال قبل قرار شد اولین فیلم سینمایی‌اش را بسازد، بعد از آتوسا من اولین کسی بودم که در جریان پروژه قرار گرفتم. آن زمان قصه، قصه امروز نبود، اما تم فیلم همین بود. نقش «مهتاب» که من آن را بازی کرده‌ام آن روز اصلا توی فیلمنامه وجود نداشت و من قرار نبود اصلا بازیگر فیلم باشم و فقط به‌عنوان یک دوست در جریان پروژه بودم. تا اینکه در بازنویسی آخر فیلم، وقتی «بهرام توکلی» فیلمنامه را بازنویسی کرد، این نقش اضافه شد و مصطفی احمدی از من خواست که «مهتاب» را بازی کنم.
در «جامه‌دران» چه اتفاقی افتاد که پذیرفتید در آن بازی کنید؟
این فیلم از روی رمان «ناهید طباطبایی» به همین نام ساخته شده و فیلمنامه‌ای اقتباسی دارد که درباره سه زن است در سه اپیزود. اپیزود نخست آن را مهتاب کرامتی بازی می‌کند و اپیزود دوم و سوم را من و باران کوثری که بخش‌های مربوط به من و باران در دهه۵٠ می‌گذرد. بعد از بازی در «دربند» حدود یک‌سال‌ونیم بیکار بودم و وقتی «جامه‌دران» به من پیشنهاد شد و فیلمنامه را خواندم، از نقش بدم نیامد و ماجرا برایم جذاب بود. به همین دلیل پس از مدتی سختگیری و دوری، پذیرفتم در «جامه‌دران» بازی کنم.
امسال در فیلم سه کارگردان تازه‌کار بازی کرده‌اید. با این وضعیت موجود و عدم‌حضور این فیلم‌ها در بخش مسابقه، انگیزه شما چه بود که این ریسک را پذیرفتید؟
انگیزه کارگردان‌های فیلم‌اولی برای کار دقیق و اصولی خیلی بیشتر از کارگردان‌های کهنه‌کار است. وسواسی که این کارگردان‌ها به خرج می‌دهند هرگز در کار یک سینماگر شناخته شده وجود ندارد. برای کارگردان‌های فیلم‌اولی، سرنوشت فیلمشان مرگ و زندگی است و تمام تلاش خود را برای انجام کار به بهترین نحو ممکن به کار می‌گیرند و خب این باعث می‌شود ریسک کنم و دوست داشته باشم که با کارگردان‌های جوان و خلاق کار کنم. / شرق