این مقاله را به اشتراک بگذارید
«سینماهای من» طرح سوال می‌کند
بازیگر نمایش «سینماهای من» با اشاره به ویژگی‌های دو نقشی که در این نمایش ایفا می‌کند، عنوان کرد این اثر به جای پیام دادن به مخاطب سوال‌های مختلفی را در ذهن او به وجود می‌آورد. مهتاب نصیرپور بازیگر تئاتر و سینما درباره حضورش در نمایش «سینماهای من» که قرار است ۳۱ مردادماه مجددا دو اجرای دیگر در تالار وحدت داشته باشد به مهر گفت: من در دو اپیزود نمایش «سینماهای من» به ایفای نقش می‌پردازم. در اپیزود اول نقش زنی را دارم که تنهاست و تنهایی‌اش به مرور خاطرات گذشته‌اش می‌گذرد. او در گذشته بلیت‌فروش سینما بوده و می‌توانسته همه فیلم‌ها را چندین بار ببیند اما با از بین رفتن این سینما و متروکه شدنش احساس می‌کند که گذشته‌اش هم به فراموشی سپرده شده است.
وی افزود: در این نمایش به فیلم‌ها و سینماهای قدیمی که نقش مهمی در پایه‌ریزی سینمای امروز داشته‌اند، پرداخته می‌شود که متاسفانه شاهد هستیم در مواردی این پایه‌های مهم به فراموشی سپرده شده‌اند و ما آنها را به راحتی از دست داده‌ایم. اگر به گذشته نگاه کنیم متوجه می‌شویم که سینمای ایران از لحاظ ساختار و محتوا تغییرات زیادی کرده است. در نگاه اول به نظر می‌رسد همه‌چیز بهبود پیدا کرده و پیشرفته شده، اما اگر دقت کنیم می‌بینیم که سینمای امروز ما کمترین جایگاه را در بین خانواده‌ها دارد و کودکان و بزرگسالان هیچ خاطره جمعی از فیلم‌های مورد علاقه شان در ذهن ندارند. متاسفانه سینما به عنوان یکی از هنرهای مهم کم‌کم دارد ارتباطش را با مخاطبان از دست می‌دهد. نصیرپور متذکر شد: در اپیزود دومی که ایفای نقش می‌کنم، نقش زنی را دارم که در یک خیاط‌خانه کار می‌کند. در این خیاط‌خانه کارگران به عنوان نماینده مردم عادی درباره سینما صحبت می‌کنند و ایده‌آل‌های‌شان را از این هنر به زبان می‌آورند. تصور این افراد بسیار رویاگونه و خیال‌پردازانه است و هنرمندان و بازیگران را بسیار دور از دسترس می‌بیند. این افراد با اینکه مسئولیتی در سینما ندارند، اما به عنوان تماشاگر شیفته سینما هستند. بازیگر نمایش «فنز» تصریح کرد: از جهت دیگر در این اپیزود موضوع سینما متروپل که در حال حاضر به متروکه‌ای تبدیل شده نیز مطرح می‌شود؛ سینمایی که از مطرح‌ترین سینماهای محله لاله‌زار و شهر تهران بوده است. این اتفاق برای بسیاری دیگر از سینماهای شهر نیز افتاده است و این مساله بسیار دردناک است که سینماهایی که در ۴۰ سال قبل پرمخاطب و محبوب بوده‌اند، حالا تغییر کاربری داده و به متروکه تبدیل شده‌اند. نکته مهم این است که شاهد هستیم رویای مردم تغییر نکرده و همچنان بسیاری از آنها شیفته سینما هستند ولی در نهایت باید حسرت این را بخورند که رویایشان مخدوش و از کار افتاده شده است. بازیگر «فرزند خاک» ادامه داد: معتقدم نمایش «سینماهای من» با نگاهی عمیق به این حسرت‌ها و از دست دادن‌ها اشاره می‌کند و به این نکته می‌پردازد که سینما چه جایگاهی در میان مردم دارد. چون همه شخصیت‌هایی که در چهار اپیزود این نمایش می‌بینیم، مردمانی هستند که هر کدام به نوعی با سینما ارتباط دارند. حتی در اپیزود اول که دو شخصیت به اصطلاح مخالف سینما را می‌بینیم، نوع این مخالفت به نقد کشیده می‌شود و کارگردان قصد دارد در این اپیزود این مساله را متذکر شود که تکلیف مخاطبان با سینمایی که دوست ندارند، چیست و اصلاً نقش سینما در زندگی ما چگونه است و وظیفه هر کدام از ما به عنوان تماشاگر سینما چه خواهد بود؟این بازیگر ادامه داد: در حقیقت هر کس از دید خودش به این نمایش نگاه می‌کند. ممکن است فردی خاطره‌باز باشد و نوستالژی دیدن آثار قدیمی و مرور خاطرات گذشته برایش زنده شود و یا اینکه فرد دیگری به عنوان دست‌اندرکار یک فیلم با نمایش برخورد دیگری داشته باشد. فکر می‌کنم مخاطب در این نمایش به این نتیجه می‌رسد که نگاهش به سینما چگونه است و اصلاً جایگاه سینما در زندگی‌اش چیست. بازیگر نمایش «عشقه» ادامه داد: اصولاً من زیاد معتقد به
پیام دادن در یک اثر نمایشی نیستم و نمایش «سینماهای من» نیز به قصد پیام دادن تولید نشده است چون به هر حال در سال‌های اخیر نگاه جامعه و هنرمندان به هنر دگرگون شده و به آن صورتی که در ۳۰ سال قبل به هنر نگاه می‌کردند و تنها هنر را وسیله‌ای برای دادن پیام می‌دانستند، نگاه نمی‌کنند. در حقیقت لازم نیست حتما در اثرمان پیامی ارائه دهیم، بلکه می‌توانیم طرح سوال کنیم. به عنوان هنرمند، مهم‌ترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم، ایجاد فکر در مخاطبان است. در نمایش «سینماهای من» نیز به هیچ عنوان قصد پیام دادن به تماشاگر را نداشتیم، بلکه بیشتر تلاش‌مان این بود که مخاطب را به فکر و اندیشه واداریم. این اثر نمایشی مضامین مختلفی از جمله بحث درباره سینماهایی که از بین رفته و متروکه شده‌اند، مرور تاریخ سینما، نقش مهمی که سینما در شکل‌گیری اندیشه برخی افراد داشته و… را مطرح می‌کند. وی در پایان صحبت هایش متذکر شد: همچنین می‌خواهم به عنوان کسی که درگیر
کار تئاتر است از مخاطبانی که می‌آیند و کارهای ما را دنبال می‌کنند و آنها را به نقد می‌کشند، قدردانی کنم. ما به عنوان تولیدکننده هنر نیاز داریم افکار عمومی و نظرات مردم را بدانیم و از انتقادات و گرایشات آنها مطلع شویم تا شاید بتوانیم کار مفیدی انجام دهیم. ما در هر برهه زمانی به دلیل اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد شاهد هستیم که گاه افکار عمومی به سمت و سوی خاصی گرایش پیدا می‌کند و از آنجا که قرار نیست همیشه هنرمند نسبت به گرایش‌های مخاطبان نظر مثبت داشته باشد، می‌تواند با به نقد کشیدن این گرایش‌ها، مخاطب را آگاه‌تر سازد. در نهایت از استقبال و حمایتی که مخاطبان از نمایش‌های روی صحنه می‌کنند، کمال تشکر را دارم. محمد رحمانیان نویسنده و کارگردان نمایش «سینماهای من» است که خردادماه این اثر نمایشی را در پردیس سینمایی چارسو به صحنه برده بود. این نمایش قرار است مجددا ۳۱ مرداد در دو نوبت۱۹:۳۰و ۲۱:۳۰
در تالار وحدت به صحنه برود البته «سینماهای من» ۱۸ مردادماه نیز در تالار وحدت اجرا شده بود. مشاور هنری این اثر محسن شاه ابراهیمی، مجری طرح اشکان خطیبی و پیانیست سامان احتشامی است. علی عمرانی، مهتاب نصیرپور، حبیب رضایی، افشین هاشمی، هومن برق نورد، اشکان خطیبی، بهنوش طباطبایی، معصومه رحمانی، علی تاجمیر، هانا کامکار، الهه حسینی، فرشته حسینی بازیگران این نمایش هستند.
آرمان