این مقاله را به اشتراک بگذارید
غزل‌سرای روزمرگی نامتعارف
به یاد ویسلاوا شیمبورسکا
اول فوریه ۲۰۱۲ ویسلاوا شیمبورسکا، شاعر بزرگ لهستان و برنده نوبل ادبی ۱۹۹۶ درگذشت.
شیمبوسکا در شهرک کورنیک در غرب لهستان زاده شد. پدرش پیشکار یک لهستانی نجیب‌زاده بود و مادرش تبار هلندی داشت.
خانواده‌اش چندین بار نقل مکان کردند و نوجوانی‌اش در زمان هجوم آلمان‌ها گذشت به طوری که دبیرستان را پنهانی و زیرزمینی گذراند. پس از دیپلم کارمند ساده راه‌آهن شد، ولی پس از جنگ در دانشگاه یاگیلونیا در کراکوف ادبیات و جامعه‌شناسی خواند.
از ۵ سالگی می‌سرود و با تشویق‌های پدر فرهیخته و ادب‌دوستش پرورش یافت. در ۲۲ سالگی نخستین شعرش «زیرا زنده ام» را در یکی از نشریات سرشناس لهستان منتشر کرد. از ۲۳ سالگی فعالیت جدی در رسانه‌ها داشت و در ۲۵ سالگی به دلیل مشکلات مالی تحصیلاتش را رها کرد. مقالات بسیار از این دوره و چندین ترجمه از فرانسوی از او بر جای مانده است.
در جوانی به حزب کارگران متحد لهستان پیوست، ولی این عضویت چندان نپایید. نخستین سروده‌هایش رنگ و بوی سوسیالیسم موجود را داشتند. در ستایش از لنین و برای مرگ استالین شعر گفت، ولی در مجموع فعال سیاسی نبود.
از او ۳۵۰ شعر چاپ شده که درون‌مایه بیشتر آنها توصیف نامتعارف یک مسئله ساده است که با کنایه و پرسش خواننده را به فکر وامی‌دارد:
«پس از هر جنگی، کسی باید ریخت و پاش‌ها را جمع کند. نظم و نظام خود به خود بر قرار نمی‌شود. کسی باید آوارها را از جاده‌ها کنار بزند تا ماشین‌های پر از جسد عبور کنند.»
در ۷۳ سالگی نوبل ادبی را گرفت و پس از آن سروده‌هایش به ۴۰ زبان ترجمه شدند. اشعار او در زمان اخذ نوبل زیاد نبود با این حال داوران او را موتزارت شعر و شایسته دریافت این جایزه جهانی دانستند.
می‌گفت "من خواننده ام، مثل هر شخص دیگری که کتاب خواندن بخشی از زندگی‌اش است. کنجکاوم و دوست دارم چیزهای تازه‌ای تجربه کنم، حتی اگر بسیاری از این چیزها کهنه شده باشند. مشتاق گمراهی‌ام و آماده‌ام که فریب بدهم و فریب بخورم. حتی شعر هم مرا به وحشت نمی‌اندازد. شعر در نظر من طبیعی‌ترین امر جهان است.»
ویسلاوا شیمبورسکا در ۸۸ سالگی در پایتخت پیشین لهستان درگذشت.
دویچه وله فارسی
دویچه
دویچه