اشتباه تواین در این بود که تجربه خودش را مبنای قضاوت قرار می‌داد. او در سال‌های پایانی عمرش بخش زیادی از وقتش را صرف دیکته‌کردن خاطراتش کرده بود که تا آن زمان به ۴۵۰ هزار کلمه رسیده بود؛ بنابراین نمی‌توانست باور کند که شکسپیر هیچ نامه یا دست‌نوشته‌ای از خود بر جای نگذاشته باشد
