دی، سالروز تولد فرهاد مهراد است. آواز فرهاد همچنان در خانه‌اش می‌پیچد، اما پیانوی دیواری کوچک دیگر هیچ‌وقت به صدا در نخواهد آمد. «من دلم سخت گرفته‌ست از این میهمان‌خانه مهمان‌کش روزش تاریک که به جان هم نشناخته، انداخته است، چند تن خواب آلود، چند تن ناهموار، چند تن ناهشیار…»
