این مقاله را به اشتراک بگذارید
امروز (شنبه) هفتادوپنجمین سالروز تولد «آل پاچینو»، بازیگر نامدار سینمای آمریکا و جهان است که به عنوان یکی از بزرگترین بازیگران در تمام دوران تاریخ سینما شناخته می‌شود.
به گزارش مد و مه، به نقل از ایسنا آل پاچینو با نام کامل «آلفردو جیمز پاچینو» و نام مستعار «سانی» متولد ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ در نیویورک، از پرآوازه‌ترین بازیگران تاریخ سینماست که هشت‌بار نامزد جایزه‌ی اسکار شده است.
پدرش «سالواتور پاچینو» کارمند شرکت بیمه و مادرش «رز پاچینو» خانه‌دار بود، اما والدین او هنگام کودکی او از یکدیگر جدا شدند. پدربزرگ و مادربزرگ او در اصل اهل سیسیل بودند.
وی در دوران جوانی و در حالی که بیش از ۲۲ سال از زندگی‌اش نمی‌گذشت، مادرش را از دست داد. پاچینو پیش از مرگ مادرش، زندگی چندان لذت‌بخشی را پشت سر نگذاشته بود و چون والدینش خیلی زود از هم جدا شده بودند، مجبور شد به همراه مادرش به خانه پدربزرگش نقل مکان کرده و در آن‌جا زندگی کند.
ورود او به عرصه‌ی بازیگری را باید سال ۱۹۶۹ دانست. پاچینو در این سال در فیلم «ناتالی و من» بازی کرد و دو سال پس از آن نیز ایفای نقشی در «وحشت در نیلی پارک» را پذیرفت. اما بازی در این دو فیلم هرگز او را راضی نکرد تا اینکه فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکارهای تاریخ سینما یعنی فیلم «پدرخوانده» گرفت و نقش «مایکل کورلئونه» به او واگذار شد.
کاپولا در ابتدا «جک نیکلسون» را برای ایفای نقش در «پدرخوانده» انتخاب کرد، اما نیکلسون این پیشنهاد را رد کرد. چراکه به گفته‌ی خودش، نقش یک ایتالیایی را باید یک ایتالیایی بازی کند و با این کار ناخواسته بزرگترین شانس زندگی پاچینو را به او بخشید. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که به آن نرسید.
در سال ۱۹۷۳ او در فیلم‌های «مترسک» و «سرپیکو» بازی کرد. در «مترسک» نقش آدمی سرگشته را داشت که در پی هویت خویش است و در «سرپیکو» نیز یک پاچینوی تمام عیار بود. وی در این فیلم نقش فرانک سرپیکو، افسر پلیسی را بازی کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا می‌کند. پاچینو در همان سال بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد، اما باز هم این جایزه نصیبش نشد. با این حال منتقدان، جایزه‌ی گلدن گلوب را به سبب بازی در «سرپیکو» به وی اعطا کردند.
از دیگر بازی‌های چشمگیر پاچینو می‌توان به حضورش در فیلم‌های «پدرخوانده ۲» (1974)، «بعدازظهر سگی» (1975) و فیلم «عدالت برای همه» (1979) اشاره کرد. پاچینو برای بازی در تمامی این فیلم‌ها نامزد اسکار شد، اما به آن دست نیافت. او می‌گوید: «من برای اسکار بازی نمی‌کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی‌توانم رهایش کنم».
این بازیگر سرشناس برای بازی در فیلم‌هایی چون «کرامر علیه کرامر»(1979)، «اینک آخرالزمان» و «متولد چهارم جولای»(1989) دعوت شد، اما این پیشنهادها را قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم «اینک آخرالزمان» او را دعوت کرد، پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد».
دهه‌ی ۹۰ را باید دهه‌ی نوینی برای پاچینو دانست؛ زیرا او که پس از بازی در فیلم «انقلاب»(1985) مبتلا به ذات‌الریه شده و مدت چهار سال نیز از دنیای سینما دور مانده بود، در فیلم «دریای عشق»(1989) بار دیگر خوش درخشید. «جانی» (1991)، «راه کارلیتو» (1993)، «مخمصه»(1995)، «تالار شهر»(1996)، «وکیل مدافع شیطان»، «دنی براسکو»(1997) و «خودی»(1998) اشاره کرد.
اما برترین فیلم او در این دهه، «بوی خوش زن» در سال ۱۹۹۲ است که جایزه‌ی اسکار را برایش به ارمغان آورد. او در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به هم‌نوع را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند. علاوه‌بر جایزه‌ی اسکار، جایزه‌ی گلدن گلوب نیز برای این فیلم از سوی منتقدین به او اعطا شد.
زمانیکه نقش شیطان در فیلم «وکیل مدافع شیطان» (1997) را ایفا کرد، همه‌ی بزرگان، نامداران و تماشاگران سینما و مردم عادی او را نابغه خواندند. در سال۱۹۹۶ از سوی انجمن گوتام جایزه ویژه یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی فستیوال بین‌المللی فیلم سن‌سباستین اسپانیا، جایزه‌ی مشابهی به او اهدا شد.
آل‌پاچینو در سال ۲۰۰۲ در فیلم «بی‌خوابی» نقش یک کارآگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه‌ای است. «تاجر ونیزی»(2004) را باید بهترین فیلم او از سال ۲۰۰۰ به بعد دانست.
پاچینو در بازیگری دارای سبک ویژه‌ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می‌تواند ایفاگر هر نقشی باشد. نکته‌ی برجسته در بیشتر بازی‌های او این است که مخاطب را با خود همراه می‌سازد. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می‌کند، گویی اعضای بدنش همه هنگام بازی واقعا بازیگر هستند.
کمتر بازیگری را در سینمای جهان می‌توان یافت که نظیر پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می‌توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد. این یکی از امتیازات منحصر به فرد اوست و فیلم «پدرخوانده ۲» اوج بازی وی با چشم‌هایش به‌شمار می‌رود. قدرت و تأثیر نگاه او صحنه‌های جاودانه‌ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده است.
به‌عنوان مثال بازی استثنایی او در سکانس مرگ سولاتسو و پلیس خیانت‌کار در فیلم «پدرخوانده ۱»، استعداد بی‌نظیرش را به نمایش می‌گذارد. در میان ستاره‌های هالیوود، بازیگران انگشت‌شمار چون «مارلون براندو» را می‌توان یافت که صدایی مانند او داشته باشند.
«آل پاچینو» طی پنج دهه حضور فعال در دنیای سینما در فیلم‌های ماندگاری بازی کرده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به «پدرخوانده»، «سرپیکو»، «بعدازظهر سگی»، «عدالت برای همه»، «گشت‌زنی»، «صورت زخمی»، «بوی خوش زن»، «مخمصه»، «وکیل مدافع شیطان»، «کافه چینی»، «تاجر ونیزی»، «13 یار اوشن» و «قتل منصفانه» اشاره کرد.
وی برای فیلم‌های «پدرخوانده»، «سرپیکو»، «پدرخوانده۲»، «بعدازظهر سگی» «عدالت برای همه»، «گلن گلی گلنراس»، «دیک تریسی» و «بوی خوش زن» نامزد جایزه‌ی اسکار شد که برای فیلم آخری موفق به دریافت این جایزه شد. جایزه‌ی بافتا بهترین بازیگر مرد، چهار جایزه‌ی گلدن گلوب، بهترین بازیگر جشنواره‌ی کارلووی واری، بهترین بازیگر جشنواره‌ی سن‌سباستین و دریافت شیرطلای افتخاری جشنواره ونیز در سال ۱۹۹۴ بخشی از افتخارات سینمایی این بازیگر سرشناس هستند.
فیلم‌های «تحقیر»، «منگلهورن» و «دنی‌کالینز» جدیدترین بازی‌های «آل پاچینو» محسوب می‌شود که فیلم «دنی‌کالینز» هنوز به مرحله اکران نرسیده است و وی هم‌اکنون مشغول بازی در فیلم «آنسوی فریب» به کارگردانی «شینتارو شیمیساوا» است.