این مقاله را به اشتراک بگذارید
مرگ نابهنگام سلبریتی‌ها در اثر استفاده‌ی بیش از حد مواد مخدر، مسمومیت‌های ناشی از استفاده‌ی همزمان داروها یا اعتیادشان به الکل قدمتی طولانی دارد. برای سینمادوستان، آخرین شوک وارده مرگ غم‌انگیز فیلیپ سیمور هافمن بود. در ادامه نگاهی انداخته‌ایم به ده چهره‌ی مشهور دنیای سینما، تلویزیون، موسیقی و مد که پایان زندگی‌شان چنین کیفیتی داشته است:
۱۰-آنا نیکول اسمیت (۲۰۰۷-۱۹۶۷)
مدل، هنرپیشه، و شخصیت تلویزیونی امریکایی که ابتدا به عنوان مدل مجله‌ی معروفِ هیو هفنر به شهرت رسید و مدل برگزیده‌ی این مجله در ۱۹۹۳ شد. همان سال‌ها نقش کوتاهی هم در قسمت سوم مجموعه‌کمدی‌های اسلحه‌ی برهنه‌ی لزلی نیلسن بازی کرد. ازدواج پر سر و صدایش با یک میلیاردر هشتاد و چند ساله‌ی امریکایی، و مرگ متعاقبِ آن میلیاردر و ارثیه‌ی هنگفتی که به او رسید، شهرتش را بیشتر کرد.
جنازه‌‌ی خانم اسمیت را در اتاق ۶۰۷ هتل/کازینوی هارد راکِ هالیوود پیدا کردند. تحقیقات پزشکی، هفت هفته‌ای طول کشید و نهایتا اعلام شد که مسمومیت دارویی ناشی از استفاده‌ی همزمانِ چند داروی مختلف، مهم‌ترین‌شان داروی مسکن کُلرال‌هیدرات، علت مرگ بوده است. هیچ داروی غیرمجازی در خون او پیدا نشد و شایعه‌ی مرگ این سلبریتی چهل ساله به علت قتل یا خودکشی تکذیب شد.
۹-جان بلوشی (۱۹۸۲-۱۹۴۹)
کمدین، بازیگر و موزیسین امریکایی و دوست صمیمی رابرت دنیرو که بیشتر به خاطر اجراهای پرشور و انرژیکش در شوی تلویزیونی فوق‌العاده پُربیننده‌ی Saturday Night Live شبکه‌ی NBC شهرت داشت و البته در فیلم‌های سینمایی موفقی چون انیمال‌هاوس و برادران بلوز هم ایفای نقش کرد. او در طول دوران فعالیت حرفه‌ای کوتاهش، همکاری نزدیکی هم با دان اکروید (بازیگر و نویسنده) داشت؛ دو چهره‌ی ثابت شوی پربیننده‌ی شبکه‌ی NBC که اجراهایشان در کلاب‌های کمدی شیکاگو هم با استقبال چشمگیری روبرو می‌شد. هرچند که حضور این زوج موفق، کمکی به فیلم نفرین‌شده‌ی ۱۹۴۱ استیون اسپیلبرگ نکرد.
جنازه‌اش را صبح روز پنجم مارس ۱۹۸۲ در هتل شاتو مارمونتِ هالیوود پیدا کردند. علت مرگ، تزریق وریدی بیش از حدِ مخلوطِ هروئین و کوکائین اعلام شد و هنگام مرگ تنها ۳۳ سال داشت. سال‌ها بعدها، در ۱ آوریل ۲۰۰۴، ستاره‌ای را در Walk of Fame هالیوود به او اختصاص دادند.
۸-ایمی واین‌هاوس (۲۰۱۱-۱۹۸۳)
خواننده و ترانه‌نویس انگلیسی، که به خاطر صدای گرفته‌اش، و ترکیب الکترونیکِ حیرت‌انگیز ژانرهای مختلف موسیقی مشهور بود. نخستین آلبومش، Frank، که در ۲۰۰۳ به بازار آمد توفیق انتقادی گسترده‌ای در پی داشت و برایش نامزد جایزه‌ی مرکوری هم شد. آلبوم بعدی‌اش، Back to Back، برنده‌ی پنج جایزه‌ی گرمی ۲۰۰۸ شد، که رکوردی است برای تعداد جایزه‌ی یک هنرمند زن در مراسم سالانه‌ی گرمی. او در ۲۳ جولای ۲۰۱۱ به خاطر مسمومیت ناشی از استفاده‌ی بیش از حدِ الکل درگذشت. اخیرا فیلمی هم درباره‌ی زندگی او ساخته شده است.
۷-پیچِز گِلداف (۲۰۱۴-۱۹۸۹)
ژورنالیست، برنامه‌ساز و مجری تلویزیونی، و مدل انگلیسی که دختر باب گلداف (هنرپیشهی دیوار پینک‌فلوید ساخته‌ی مشهور آلن پارکر) بود. در لندن بزرگ شد و در کالج معتبر کوئینز لندن تحصیل کرد. بعدها به نیویورک رفت و به عنوان نویسنده در یکی از مجلات مُد مشغول به کار شد. او در تلویزیون هم فعالیت چشمگیری داشت و در ۲۰۰۶، برنامه‌ی تلویزیونی خودش را در انگلستان به روی آنتن برد. سال‌های آخر عمرش بیشتر مشغول برنامه‌سازی برای تلویزیون بود و در دنیای مد هم به عنوان یک مدل شهرت قابل توجهی داشت. گلداف در ۷ آوریل ۲۰۱۴ در خانه‌اش درگذشت. تحقیقات به عمل آمده نشان داد که مصرف بیش از حد هروئین علت مرگ بوده است.
۶-فیلیپ سیمور هافمن (۲۰۱۴-۱۹۶۷)
هنرپیشهی توانا و محبوب بسیاری از سینمادوستان در سرتاسر جهان که در کارگردانی و تهیه‌کنندگی فیلم و تئاتر هم دستی داشت. بیشتر به خاطر ایفای نقش‌های مکمل (مخصوصا در فیلم‌های پل توماس اندرسن) مشهور بود و البته با نقش‌آفرینی بی‌نقصش در قالب ترومن کاپوتی، نویسنده‌ی مشهور امریکایی، برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد هم شد. او از اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی تا مرگ نابهنگامش در ۴۶ سالگی حضوری مستمر در فیلم‌های سینمایی داشت. نزدیکانش می‌گفتند که اعتیاد طولانی‌‌مدتش به هروئین تحت کنترل درآمده اما جنازه‌اش در ۲ فوریه‌ی ۲۰۱۴ در حمام آپارتمانش در منهتن نیویورک پیدا شد. آخرین حضور سینمایی هافمن تا به حال در تحت‌تعقیب‌ترین مرد بوده است. او در ماه‌های آخر عمرش در آخرین قسمت از مجموعه‌فیلم‌های بازی‌های گرسنگی، با عنوان بازی‌های گرسنگی: ماکینگ‌جِی؛ قسمت دوم هم بازی کرد که البته به دنبال مرگ نابهنگامش، برخی صحنه‌های فیلم بازنویسی شد. این فیلم قرار است در نوامبر ۲۰۱۵ در سینماهای امریکا اکران شود. فیلیپ سیمور هافمن در نظر داشت که درامی را هم درباره‌ی دوران رکود اقتصادی امریکا کارگردانی کند؛ Ezekiel Moss که قرار بود در ۲۰۱۵ فیلمبرداری شود و ایمی آدامز و جیک جیلنهال در آن بازی کنند.
۵-ریور فونیکس (۱۹۹۳-۱۹۷۰)
بازیگر، موزیسین و فعال اجتماعی امریکایی که خیلی‌ها او را جیمز دین دهه‌ی ۹۰ می‌دانند. او برادر بزرگتر رِین فونیکس، یواکین فونیکس، سامِر فونیکس و لیبرتی فونیکس بود. ریور فونیکس در عمر کوتاهش در ۲۴ فیلم سینمایی و سریال تلویزیونی بازی کرد که در میان آن‌ها آثار قابل اعتنایی چون فیلم ماجراجویی/علمی‌تخیلی کاشفان، فیلم درباره‌ی دوران بلوغِ کنارم بمان، و قسمت سوم مجموعه‌فیلم‌های ایندیانا جونز، ایندیانا جونز و آخرین جنگ صلیبی، و درام ستایش‌شده‌ی سینمای مستقل، آیداهوی خصوصی من، به چشم می‌خورند. او که بازیگری را از ۱۰ سالگی با حضور در تبلیغات تلویزیونی آغاز کرده بود، اولین نقش مهم سینمایی‌اش را در کنارم بمان (بر اساس کتابی از استیفن کینگ) بازی کرد. نقش‌آفرینی او در آیداهوی خصوصی من در قالب کلاهبرداری همجنس‌خواه که در جستجوی مادر مساله‌دارش است به شدت تحسین شد؛ برای آن نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و جایزه‌ی بهترین بازیگر را از انجمن ملی نقد و جشنواره‌ی فیلم ونیز گرفت. ریور فونیکس در اوج شهرت و محبوبیت در اثر استفاده از مواد مخدر دچار سکته‌ی قلبی شد و در ۲۳ سالگی درگذشت.
۴-هیث لجر (۲۰۰۸-۱۹۷۹)
هنرپیشهی استرالیایی که بیش از همه به خاطر ایفای نقش ژوکر در شوالیه‌ی تاریکی کریستوفر نولان در یادها مانده است. بعد از بازی در چند فیلم برای تلویزیون استرالیا، در اواخر دهه‌ی ۹۰ راهی امریکا شد تا بختش را در هالیوود هم آزمایش کند. او در ۱۹ فیلم هالیوودی بازی کرد که در میان‌شان آثار شاخصی چون بالماسکه‌ی هیولا/ وقت خوش اهریمن (۲۰۰۱)، کوهستان بروک‌بَک (۲۰۰۵) و شوالیه‌ی تاریکی (۲۰۰۸) به چشم می‌خورند. او در تهیه و کارگردانی موزیک‌ویدئوها هم فعال بود و برای کارگردانی فیلم‌های سینمایی برنامه‌هایی در سر داشت. لجر در ۲۲ ژانویه‌ی ۲۰۰۸ به خاطر مسمومیتِ اتفاقی ناشی از استفاده‌ی همزمانِ داروهای مسکن و ضد افسردگی در گذشت. اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای ایفای نقش ژوکر در شوالیه‌ی تاریکی بعد از مرگش به او داده شد.
۳-ویتنی هیوستن (۲۰۱۲-۱۹۶۳)
خواننده، هنرپیشه، تهیه‌کننده و مدل امریکایی که اسمش در کتاب رکوردهای گینس به عنوان هنرمند زنی که رکورددار دریافت بیشترین تعداد جایزه است به ثبت رسیده. آلبوم‌های موسیقی پاپِ این هنرمند فقید همیشه پرفروش بودند و تخمین زده شده که بین ۱۷۰ تا ۲۰۰ میلیون نسخه از این آلبوم‌ها در سرتاسر جهان فروخته شده‌اند. او شش آلبومِ موسیقی استودیویی و سه آلبوم ساند ترک فیلم (بادی‌گارد/محافظ، همسر کشیش، انتظار برای دَم بر‌آوردن) به بازار عرضه کرد که همگی هم با استقبال فوق‌العاده‌ای روبرو شدند.
در ۱۱ فوریه‌ی ۲۰۱۲، جسدش را در هتل هیلتنِ بورلی‌هیلز پیدا کردند. پزشکان علت مرگ را نارسایی قلبی و استفاده از کوکائین اعلام کردند.
۲-مایکل جکسن (۲۰۰۹-۱۹۵۸)
خواننده، ترانه‌نویس، رقصنده، و تهیه‌کننده‌‌ی امریکایی که لقب سلطان پاپ را به او داده‌اند. انقلاب او در موسیقی و رقص، همراه با زندگی خصوصی پرحاشیه‌ا‌ی که همواره زیر ذره‌بین رسانه‌‌ها بوده، از او چهره‌ای جهانی در فرهنگ عامه در طول بیش از چهار دهه فعالیت هنری ساخته است. او که هشتمین فرزند از خانواده‌ی جکسن بود، فعالیتش را از ۱۹۶۴ همراه با چهار برادر بزرگترش – که جکسن‌فایو خوانده می‌شدند- شروع کرد. از ۱۹۷۱ راهش را از این گروه جدا کرد و در دهه‌ی ۸۰ به چهره‌ی محبوب موسیقی عامه‌پسند تبدیل شد. موزیک‌ویدئوهای مشهورش در این دهه، Beat It، Billie Jean، Thriller و محبوبیت فوق‌العاده‌ی آن‌ها زمینه‌ساز شکل‌گیری شبکه‌ی MTV شد. او در دهه‌ی ۹۰ هم با موزیک‌ویدئوهای مشهوری چون Black & White و Scream به نوآوری‌هایش در به تصویر کشیدنِ موسیقی ادامه داد و تورهای جهانی‌اش هم در این دهه در سرتاسر جهان با استقبال روبرو شد. در حال آماده‌سازی برای بازگشتش با مجموعه‌کنسرت‌های This is it بود که به ناگاه بر اثر ایست قلبی درگذشت. در خونش اثری از الکل یا ماده‌ی مخدر پیدا نشد و گزارش کالبدشکافی نشان داد که تنها چند داروی خواب‌آور، مخصوصا پروپوفول، در خون جکسن دیده شده است. پزشک مایکل متهم به قتل عمد، و به چهار سال زندان محکوم شد.
۱-مریلین مونرو (۱۹۶۲-۱۹۲۶)
با نام اصلی نورماجین مورتنسن، بازیگر، مدل و خواننده‌ی امریکایی، و سمبُل جاودانه‌ای از جذابیت زنانه، که در تعداد قابل توجهی از فیلم‌های موفق دهه‌ی ۵۰ و اوایل دهه‌ی ۶۰ میلادی بازی کرد. او که بیشتر دوران کودکی‌اش در پرورشگاه‌ها گذشته بود، فعالیت حرفه‌ای‌اش را به عنوان یک مدل شروع کرد و چند سال بعد، در ۱۹۴۶، قراردادی را با کمپانی فوکس قرن بیستم به امضا رساند. نقش‌های او در فیلم‌های اولیه‌اش کوتاه بودند اما با بازی در جنگل آسفالت و همه‌چیز درباره‌ی ایو (هر دو محصول ۱۹۵۰) بسیار مورد توجه قرار گرفت. اولین فیلمی که در آن در نقش اصلی ظاهر شد لازم نیست در بزنید (۱۹۵۲) بود. سال بعد در نیاگارا، نوآری ملودراماتیک، ایفای نقش کرد. با افزودن مایه‌های کمیک به پرسونای «موطلایی ساده‌لوح»اش، فیلم‌های متعددی چون آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند (۱۹۵۳)، چگونه با یک میلیونر ازدواج کنید (۱۹۵۳) و خارش هفت‌ساله (۱۹۵۵) ساخته شدند. سال‌های آخر عمر مریلین مونرو با بیماری، مشکلات شخصی، و شهرت به بد قلقی و دشواری همکاری با او در ساخت فیلم‌های سینمایی همراه بود. مرگ ناگهانی‌اش در اثر استفاده‌ی بیش از حدِ باربی‌تورات‌ها (گروهی از داروهای مسکن)، هنوز هم بعد از گذشت بیش از پنجاه سال، محل مناقشه است. آنچه تاکنون رسما به عنوان علت مرگش اعلام شده، «خودکشی احتمالی» است؛ اما گمانه‌زنی‌ها درباره‌ی قتل یا استفاده‌ی اتفاقی (و ندانسته‌ی) بیش‌از‌حد داروها کماکان ادامه دارد.
اردوان شکوهی/ کافه‌سینما