۹

این عکس­ها از حلقه­ی فیلم شانزده میلی­متری پیتر منگون استخراج شده است.  از حلقه­ی فیلمی که پیتر، در چهارده سالگی از ستاره­ی ۲۹ ساله و فوق جذاب هالیوود گرفته بود. او در سال ۲۰۰۲ در مصاحبه­اش گفت:«من عادت داشتم مدرسه رو بپیچونم، هر روز صبح بیدار می­شدم. پیرهن خوب می­پوشیدم و کراوات می­زدم و می­رفتم بیرون. چون شنیده بودم مرلین مونرو می­خواد بیاد نیویورک. و قرار شده توی هتل گلداستون بمونه.» او ماه­ها بیرون هتل منتظر ماند به امید یک امضا، یا یک عکس با دورین عکاسیش.

بالاخره مرلین به نیویورک آمد و یک روز پیتر جراتش را جمع کرد و رفت جلو. مرلین گفت:«تو دیروز همینجا بودی، یه کراوات قرمز هم داشتی. سردت نشده بود؟» منگون می­گوید:«اون من و دیده بود. اون با من دوست شد و روزهایی که بارون می­اومد من و تا مترو می­رسوند. اون کسی بود که اگر یه بار می­دیدیش، تصویرش توی ذهنت حک می­شد.» یک روز پیتر دوربین فیلمبرداری کداک برادرش را برداشت و از خانه بیرون زد. همان روز مونرو از هتل بیرون آمد و گفت به خرید می­رود و پیتر هم می­تواند همراهیش کند. و در تمام طول مسیر، پیتر از او فیلمبرداری کرد. در سال ۲۰۰۲ فیلم­ها پیدا شد و این عکس­ها از دل حلقه­ی نگاتیو بیرون آمدند و در یک کتاب هم منتشر شدند. کتابی به نام “مرلین مونرو، نیویورک، ۱۹۵۵»

این عکس­ها شاید با کیفیت نباشند؛ یا خیلی ژست خاصی در آنها نباشد. اما طبیعی­ترین تصاویر مرلین مونرو هستند. در این عکس­ها مرلین نه در فیلم است، نه بازی می­کند. او فقط مرلین است. امیدوارم از تماشای عکس­ها لذت ببرید. من به این فکر می­کنم که آیا پنج دقیقه فیلمبرداری اختصاصی از مرلین مونرو به روزهای متمادی انتظار و مدرسه نرفتن می ارزیده است؟ خود پیتر منگون میگوید آری. نظر شما چیست؟