این مقاله را به اشتراک بگذارید
۹ فیلم محبوب کن ۲۰۱۷ به انتخاب منتقدان «ورایتی»
هفتادمین جشنواره بین‌المللی فیلم کن بعد از پشت سر گذاشتن ماراتنی ۱۲ روزه به کار خود پایان داد. فیلم «مربع» جدیدترین ساخته روبن اوستلوند کارگردان سوئدی جایزه نخل طلای امسال را با خود به خانه برد و آندری زویاگینتسف فیلمساز روس با فیلم «بی‌عشق» جایزه هیات داوران را از آن خود کرد. حالا که جشنواره هفتادم به پایان رسیده، بعضی از محبوب‌ترین فیلمهای جشنواره کن ۲۰۱۷ را به انتخاب دو منتقد سرشناس «ورایتی» – پیتر دبروج و اوون گلایبرمن – در ادامه این گزارش معرفی کرده‌ایم.
بی‌عشق / Loveless
فیلم‌هایی که آندری زویاگینتسف می‌سازد ابعاد بی‌رحمانه فساد در روسیه امروز را واکاوی می‌کند و از آنجایی که اجازه ندارد بسیاری از مسایل را صریح و بی‌پرده به نمایش بگذارد، دست به دامن زبان اشاره و استعاره می‌شود و درامی شاعرانه را بر پرده سینما به تصویر می‌کشد.
بعد از درام تحسین‌شده «لویاتان»، جدیدترین فیلم بلند کارنامه کارگردان ۵۳ ساله روس روایتگر داستان زوجی است که در شرف طلاق گرفتن هستند و رابطه‌شان به چنان نقطه‌ای از نفرت و بیزاری زهرآلودی رسیده که پسر ۱۲ ساله‌شان قربانی بی‌اعتنایی‌های والدینش می‌شود. این فیلم ۱۲۸ دقیقه‌ای درباره بحران همدلی است که طبقه متوسط روسیه را تبدیل به منطقه‌ای جنگی میان مردان و زنان کرده است. زویاگینتسف در مقام کارگردان مضامین مورد نظرش را چنان دقیق، حزن‌انگیز و فراگیر به تصویر می‌کشد که از مرزهای ملی فراتر می‌رود و با تماشاگران سراسر دنیا ارتباط برقرار می‌کند. فیلمساز روس با دریافت جایزه هیات داوران هفتادمین جشنواره فیلم کن، دست پر به خانه بازگشت.
مربع / The Square
هدف شما از سینما رفتن چیست: آیا در جست‌وجوی آسودگی و آسایش خاطری هستید که با تماشای محصولی سرگرم‌کننده شما را از بند واقعیت آزاردهنده می‌رهاند یا خوش‌تان می‌آید در مقام تماشاگر به چالش کشیده شوید؟ مشابه همین پرسش را با بازدیدکنندگان موزه‌ها می‌توان مطرح کرد: آیا صرفا آرزوی تماشای تصاویر زیبا را دارید، یا کشف ایده‌هایی که پشت آثار هنری مهم‌تر قرار دارند؟
روبن اوستلوند از موزه هنرهای مدرن، به مثابه صحنه‌ای بی‌عیب و نقص برای به تصویر کشیدن آخرین هجو اجتماعی‌اش استفاده کرده است. به این ترتیب، کارگردان سوئدی در فیلم جدیدش مجموعه‌ای از پرسش‌ها را درباره روابط انسانی و نقش هنر در عبور از موانع مطرح می‌کند. درام‌کمدی «مربع» که به عنوان برنده جایزه نخل طلای کن ۲۰۱۷ اعلام شد، به مراتب جاه‌طلبانه‌تر از «فورس ماژور» فیلم قبلی اوستلوند است.
پروژه فلوریدا / The Florida Project
بعد از فیلم درخشان «نارنگی» که با گوشی آیفون فیلمبرداری شده بود، اولین ساخته بلند شان بیکر روایتگر قصه‌ای است که در به نمایش گذاشتن عواطف انسانی کم‌نظیر به نظر می‌رسد.
این کارگردان امریکایی با فاصله گرفتن از شیوه‌های سنتی روایت و قصه‌گویی، به شیوه‌ای جسورانه تار و پود داستان فیلم جدیدش را به صورت تلفیقی از حکایت و بداهه به تصویر کشیده است. این فیلم از مخاطب می‌خواهد به کسانی که زندگی‌های ویران و از هم فروپاشیده دارند، به دیده همدلی و شفقت نگاه کند. همزمان، بیکر تماشاگر فیلمش را به همراهی با ماجراجویی‌های دوران کودکی دعوت می‌کند. این درام ۱۱۵ دقیقه‌ای در بخش جنبی «دو هفته کارگردانان» جشنواره فیلم کن روی پرده رفت.
سوارکار / The Rider
کلویی ژائو کارگردان زن چینی در جدیدترین فیلم بلند خود، تصویری کاملا غیر منتظره و متفاوت با آن‌چه که از زندگی امریکا تاکنون ترسیم شده، ارایه داده است. تک تک لحظه‌های این درام ۱۰۴ دقیقه‌ای به اندازه درام مستقل «مهتاب» فیلم تحسین‌شده پارسال، قدرتمند و منحصر به فرد است.
بعد از «آوازهایی که برادرم یادم داد»، جدیدترین فیلم ژائو هم در بخش «دو هفته کارگردانان» کن به نمایش درآمد و جایزه سینمای هنری را برایش به ارمغان آورد. داستان فیلم درباره یک کابوی جوان است که بعد از آسیبی مرگبار به سرش، به جست‌وجوی هویتی تازه می‌رود تا به معنای جدیدی از مردانگی در قلب امریکا دست یابد.
چهره‌ها روستاها / Visages Villages
جدیدترین فیلم مستند انیس واردا فیلمساز مستقل فرانسوی که در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن روی پرده رفت، موفق به دریافت جایزه چشم طلایی جشنواره هفتادم شد.
واردا و همکار فیلمسازش ژان رنه ۳۳ ساله در سفری به مناطق روستایی سراسر فرانسه، با طبقه کارگر حال حاضر این کشور گفت‌وگو کرده‌اند. واردا همچنان در سن ۸۸ سالگی خستگی‌ناپذیر به نظر می‌رسد. او با خلق مستندی غریب و در عین حال سیاسی، دست به ساخت اثری جسورانه زده که هر لحظه‌اش با اتکا به شانس و اقبال رقم خورده است.
کشتن گوزن مقدس / The Killing of a Sacred
آخرین فیلم یورگوس لانتیموس کارگردان یونانی به هیچ وجه مناسب افراد دل‌نازک و حساس نیست. از همان سکانس آغازین که در آن، کالین فرل در نقش یک جراح قلب خبره مشغول جراحی بر روی حساس‌ترین عضو بدن انسان نشان داده می‌شود، پیداست که با فیلمی تلخ و خشن روبه‌رو هستید.
لانتیموس در شیوه ساخت جدیدترین فیلم خود بسیار وامدار و تاثیرگرفته از اساتیدی همچون استنلی کوبریک (به ویژه «تلالو») و مشاییل هانکه («بازی‌های مسخره») است. اگرچه، قدرت حقیقی فیلم در پیوندش با تراژدی یونان باستان عیان می‌شود؛ جایی که افسانه افیژنی چنان مدرن و امروزی شده که می‌تواند مخاطب دنیای معاصر را به سوی رسوایی و ویرانی سوق دهد. این فیلم که در بخش رسمی جشنواره کن روی پرده رفت، جایزه بهترین فیلمنامه را برای لانتیموس و افتیمیس فیلیپو همکار فیلمنامه‌نویسش به ارمغان آورد. با وجود این که فیلم برای بیش‌تر مخاطبان عادی بسیار سنگین است اما جایگاه لانتیموس را به عنوان یکی از بااستعدادترین و سازش‌ناپذیرترین کارگردانان حال حاضر سینما تثبیت می‌کند.
گوشت و شن / Carne y Arena
جدیدترین اثر الخاندرو گونزالس ایناریتو که یک اینستالیشن شش و نیم دقیقه‌ای است، تجربه‌ای بی‌نظیر را در دنیای واقعیت مجازی برای مخاطبش فراهم ساخته است. فیلمساز مکزیکی برنده اسکار از طریق تجربه‌ای الهام‌بخش، مخاطب خود را به دنیای پناهجویان می‌برد و همزمان، انقلابی شگرف و مبهوت‌کننده را در دنیای واقعیت مجازی به نمایش می‌گذارد. مخاطب به تنهایی وارد اتاقی وسیع و تاریک می‌شود و خودش را پابرهنه روی شن‌های صحرا می‌یابد، در حالی که به تماشای مهاجرانی ایستاده که به سوی مرز سرازیر هستند.
مخاطب یا می‌تواند به آنها محلق شود یا در کنارشان قدم بزند. وقتی هلی‌کوپتر گشت مرزی از آسمان فرود می‌آید، اتفاقی شوم رخ می‌دهد و مهاجران یک به یک دستگیر می‌شوند. سراسر این تجربه به قدری ویرانگر، تشویش‌آمیز و زنده است که با نسخه متحول شده خودتان از آن خارج می‌شوید و حس می‌کنید مدیومی کاملا جدید و پرطرفدار متولد شده است.
عاشق دوگانه / L’Amant Double
این درام فرانسوی که در بخش مسابقه جشنواره کن به نمایش درآمد، تنها فیلمی بود که تجربه‌ای به معنای واقعی لذت‌بخش را به تماشاگران حاضر در سالن منتقل کرد؛ یک تریلر عاشقانه و پیچیده به سبک کارهای برایان دی پالما که مخاطب را به تماشای هیجانی ناب بر پرده سینما دعوت می‌کند.
جدیدترین ساخته فرانسوآ اوزون فیلمساز فرانسوی را باید در دستیابی به هدفی که دنبال می‌کند کاملا موفق دانست. این فیلم ۱۱۰ دقیقه‌ای همچنین در حکم بازگشت فیلمساز جنجال‌ساز به فرم است؛ کسی که در سال‌های اخیر از مسیر اصلی‌اش منحرف شده بود.
تو هیچ‌وقت واقعا اینجا نبودی / You Were Never Really Here
در سال ۱۹۷۶، فیلم «راننده تاکسی» مارتین اسکورسیزی برنده جایزه نخل طلای کن شد و از چهار دهه پیش به این سو، معدود فیلمسازانی بودند که با محوریت خشونت‌های شهری فیلمی را روی پرده سینما آوردند. لین رمزی کارگردان اسکاتلندی با اعتماد به این که مخاطبش این ژانر را به خوبی می‌شناسد، نسخه‌ای پیشرو و آوانگارد از همان فیلم را با برداشتی مدرن به تصویر کشیده است.
خواکین فینکس با ریش‌هایی بلند و چهره‌ای ترس خورده از جنگ، به نظر می‌رسد کاملا در نقش «جو» فرو رفته است؛ شخصیتی آزار دیده شبیه به «تراویس بیکل» کهنه سرباز جنگ که برای نجات دختر نوجوان یک سیاستمدار استخدام می‌شود. اما داستانی که رمزی روایت می‌کند پا فراتر می‌گذارد و به واکاوی روح زجرکشیده کسی می‌پردازد که شاهد تاریک‌ترین قسمت‌های وجود انسان بوده و حتی قرار است با حقیقتی تاریک‌تر روبه‌رو شود.
آی سینما