“آدورنو نابغه بود”. هربرت مارکوزه (۱۸۹۸-۱۹۷۹) با تأکید بر واژه نابغه توصیف دوست و همکار خود را آغاز می‌کند و در ادامه می‌افزاید: “می‌گویم نابغه چون هیچ کس دیگری را مثل او ندیده‌ام که همان‌طور که به فلسفه و جامعه‌شناسی و روان‌شناسی و موسیقی و هر چیزی اینقدر یکسان تسلط داشته باشد.

یکی از مشهور‌ترین و مکررترین گزاره‌های تئودور آدورنو (١٩۶٩-١٩٠٣)، از جمله متفکران اجتماعی برجسته قرن بیستم، این بود که «زندگی غلط را نمی‌توان درست زیست». فکر و ذکر او مدت‌های مدید درگیر مسائل فلسفه اخلاق یا این سؤال بود که «آیا در روزگار ما امکان زندگی خوب هست»، سؤالی که می‌توان آن را عصاره کل…

ماکس برود برخلاف دوست نزدیکش که زندگی کوتاهی داشت، فرصت آن را یافت که در طول زندگی طعم شهرت و موفقیت را بچشد. آثاری بسیار نوشت که اغلب خوانندگان زیادی داشتند. با این حال او نویسنده ای بود که شهرتِ در زمان حیات را به وسیله آثار خودش به چنگ آورد و اما ماندگاری…

نثر کافکا نه با گفتن، که با امتناع از گفتن، ‌با گسستن بیان می‌کند.» آدورنو در کتابِ «یادداشت‌هایی درباره‌ی کافکا» ایده‌هایی درباره کافکا و جهان داستانی او طرح می‌کند، که در عینِ بدیع و گاه غریب‌بودن‌شان، در امتداد پروژه فکری او خاصه در زمینه زیباشناسی است.

داگلاس آدامز و کتاب «راهنمای کهکشان برای اتو‌استاپ زن‌ها»ی او نیز، چون پایتون‌ها، در غرب بسیار مشهور‌اند اما در ایران چندان شناخته‌شده نیستند. آدامز در این رمان، بافت و ساختار، درون‌مایه‌ها و چالش‌های ساختاری رمان‌های علمی-تخیلی، رمان‌های ناکجاآبادی و کتاب‌های فلسفی را با زبان کنایی خود در قالبی نزدیک به نقیضه (Parody) بازآفرینی کرده