داستان امروز ایران (۷): «آشوب» اثر داوود غفارزادگان‎

بیرون‎، شب بود و باد و برف. . .

زن‎، شب یخزده را پشت در بویید و خودش را چسباند به مرد. مرد‎، نفس گرم زن را پشت گردنش حس کرد.  آهسته گفت: «می‎‎لرزی. »

باد‎، پوفه‎‎های برف را از لای در نیمه‎‎باز ریخت تو انبار. زن لرزان گفت: «می‎‎ترسم. »

مرد از لای در چشم به بیرون دوخت. فکر کرد؛ زن را باید همان‎‎جا توی اتاق می‎‎گذاشت. گفت: «امشب کار را یکسره می‎‎کنم. »

موجی از ترس توی تن زن دوید. گفت: «شاید چند نفر باشند. این ورها دزد زیاده. »

مرد با نفرت گفت: «دیگه ذله شده‎‎م. »

زن فهمید که مرد بیشتر کلافگی از زندگی را می‎‎گوید.  برای آرام کردن او گفت: «این ورها سگ دله زیاده. »

مرد با آهنگی سرد گفت: «کا از این حرفها گذشته. »

زن گفت: «نه که بیرون شهره. . . »

بعد‎، لحظه‎‎ای خاموش ماند و با حسرت افزود: «دیشب‎‎ سومی‎‎ش بود. »

بیرون سگی زوزه کشید. باد صدایش را آورد. بعد سگها زوزه کشیدند. در آهسته رو پاشنه‎‎اش چرخید و غژغژ صدا داد. زن دلش ریخت. خواست چیزی بگوید. مرد سقلمه به پهلویش زد زن حرفش را فرو خورد و صدای‎‎ قورت دادن آب دهانش را شنید.

کسی در کوچه می‎‎دوید. صدای سر خوردنش روی‎‎ برفها به گوش می‎‎رسید.

زن گفت: «یا قمر بنی هاشم!»

صدای پا دور شد. مرد نفسش را بیرون داد. زن‎، پریدن‎‎ گوشت صورت پیرمرد را در تاریک روشن انبار دید.

مرد گفت: «بعد این همه سال کار دیگه‎‎ای از دستم‎‎ برنمی‎‎آید. »

زن چیزی نگفت. بهتر دید چیزی نگوید. مرغی ته انبار قدقد کرد. زن نتوانست ساکت بماند. سکوت روی دلش‎‎ سنگینی می‎‎کرد.

گفت: «سی سال آزگاره. »

بعد با درماندگی گفت: «حالا این چند تا مرغ هم باری‎‎ ما زیادی می‎‎بینند. »

مرد گفت: «مردم دیگه به سرنا گوش نمی‎‎دهند. »

بعد به خودش گفت: «به چی گوش می‎‎دهند‎؟ »

زن گفت: «دل و دماغ برای کسی نمانده. »

مرد گفت: «مگه برای ما مانده. »

زن گفت: «عروس را بی‎‎سرنا هم می‎‎شود فرستاد خانه‎ی بخت. »

مرد با عصبانیت گفت: «کدام بخت‎؟ »

و فحش داد.

سرمای چندش‎‎آوری در تیره‎ی پشت زن دوید. گفت:

«ناشکری نکن‎، خدا کریمه!»

مرد خنده‎ی کوتاهی کرد. زن تلخی و گزندگی آن را حس‎‎ کرد.

مرد یک چشمش را چسباند به بریدگی در و از آنجا خیره شد به دیوار کوتاه حیاط که برف رویش نشسته‎‎ بود. خواست تلخی خنده‎‎اش را از دل زن در بیاورد. گفت:  «به آن کریم هم بدهکارم. »

زن پشت دستش را گزید. از این که مرد سر حرف را برگردانده بود‎، راضی بود.

-کفر نگو مرد!

مرد دوباره خندید.

-چه کفری‎؟ عاشیق کریم را می‎‎گویم. پارسال‎‎ پانصد تومن ازش گرفتم. از دور که می‎‎بینمش‎، سوراخ‎‎ موش را شیش دونگ می‎‎خرم.

زن به فکر دلداری دادن مرد بود.

-عید می‎‎آید‎، موهایت را رنگ می‎‎کنی می‎‎روی‎‎ قهوه‎‎خانه. باز آدمهایی پیدا می‎‎شوند که دلشان برای‎‎ صدای ساز لک بزند.

ملاطفت مرد زودگذر بود.

-دیگه سرنا ور افتاده.

زن انگار با طفلی حرف می‎‎زد.

-باید خودت را بزنی به دهات. اگه توانستی میان‎‎ ایلیات برو. آنها دست و دل بازترند.

مرد گفت: «حالا زمانه‎‎ای نیست که کسی دست و دل باز باشد. »

زن خواست دهان باز کند که صدای افتادن چیزی را در حیاط شنید. مرد بازویش را چسبید و آرام گفت: «هیس!»

زن چانه‎‎اش لرزید. گفت: «یا امام زمان»یا قمر بنی هاشم!»

مرد از شکاف در حیاط نگاه کرد. چیزی ندید‎، اما پاره‎‎ای از برف روی دیوار ریخته بود زمین. زن لرزش‎‎ خفیف پشت مرد را حس کرد. با تضرع گفت: «شاید چند نفر باشند. »

بعد فکر کرد که از ترس فلج می‎‎شود‎، گفت: داد و هوار کنیم. همسایه‎‎ها بیایند کمک بهتره. »

مرد محکم کوفت به پهلوی زن. صدای له‎‎له پشت در شنیده شد. زن چسبید به دیوار. مرد قبضه‎ی کارد را محکم‎‎ تو مشتش فشرد. زن‎، سردی لرزان تیغه‎ی کارد را روی‎‎ پوست دستش حس کرد. ناگهان صدایی از گلویش خارج‎‎ شد. زود دست به دهانش برد و نرمی بین دو انگشتش را گزید.

چیزی نرم و سبک‎‎پا خزید تو. هرم گرمای تنش به‎‎ صورت مرد خورد. زن جیغ کشید. مرد‎، زود در را چفت‎‎ کرد. دو تا مرغ قدقد کردند و پریدند بالا. زن پشت به‎‎ دیوار به لرزه افتاد. مرد فتیله‎ی فانوس را بالا کشید. سایه‎ی غول‎‎آسایش کارد به دست در کنج دیوار شکست.

مرغها پریده بودند پیش پای زن. وحشت توی‎‎ چشمهای گردشان نشسته بود. زن‎، لخت و کر و کور‎،  هنوز می‎‎لرزید. مرد‎، مستأصل ایستاده بود. چشم به روباه‎‎ داشت که هراسناک‎، خف کرده بود روی زمین. دندانهای‎‎ ریزش در مغاک باریک پوزه‎ی درازش معلوم بود.

زن کم‎‎کم داشت چشم باز می‎‎کرد.

مرد گفت: «حالا چیکار کنیم‎؟ »

زن نیم‎‎نگاهی به جثه‎ی باریک و مچاله‎ی روباه انداخت.  گفت: «گفتم که کار یک جانوره. »

مرد داد زد: «حالا چیکار کنم‎؟ »

روباه از صدای مرد جهید. گوشهایش را تیز کرد و راه‎‎ فراری جست. روزنه‎‎ای نبود. بسته بود همه. در خودش‎‎ بیشتر فشرد. خرناس تهدیدآمیزی کشید. مرد با خشم و ترس نگاهش کرد.

زن سینه‎‎اش را می‎‎مالید. مرغها قدقد می‎‎کردند. با یک‎‎ چشم به زن نگاه می‎‎کردند و با چشم دیگر به روباه. روباه‎‎ از سایه‎‎های روی زمین می‎‎رمید. به برق کارد توی دست‎‎ مرد نگاه می‎‎کرد. نه مرغها را نگاه می‎‎کرد‎، نه زن را.

مرد بی‎‎آن که به زن نگاه کند‎، گفت: «مرغها را بردار برو بالا.»

زن خم شد. روباه را پایید و بال مرغها را گرفت. مرغها نجنبیدند. گذاشتند که زن برشان دارد. روباه گذرا نگاهشان کرد.

مرد گفت: «برو!»

زن پرسید: «چیکار می‎‎کنی‎؟ »

مرد با تحکم داد زد: «برو!»

زن دستپاچه رفت طرف در. مرغها رو هوا پا می‎‎زدند.  بالهایشان تو دست زن بود و ارتعاش داشت. سایه‎ی گردن‎‎ آویخته‎‎شان رو پوزه‎ی روباه بود. چشم روباه به در بود.

مرد به در نزدیک شد. روباه برخاست. مرد‎، پشت به‎‎ در‎، زن را سریع فرستاد بیرون. روباه یورش آورد به‎‎ طرف در. مرد پشتش را به در فشرد. روباه پیچید به‎‎ پایش. مرد‎، نرمی و لرزانی تنش را حس کرد. با هراس‎‎ کارد را پرت کرد به طرفش. کارد افتاد زمین. روباه چنگ‎‎ انداخت به پاچه‎ی شلوارش. دست خالی بود مرد. سرنای‎‎ کهنه‎‎اش را روی رف انبار دید. پرید آن را برداشت.

روباه با در کلنجار می‎‎رفت. دستش را کرده بود لای‎‎ در. مرد‎، سرنا را کوبید میان دو گوشش‎، صدای خشکی‎‎ برخاست. روباه گیج خورد و زوزه کشید.

زن وحشت‎زده پشت در جیغ می‎‎زد.

مرد فریاد کشید: «خفه شو!»

روباه رفت به کنج دیوار. مثل کسی که برای پریدن‎‎ عقب برود. مرد عرق پیشانی‎‎اش را گرفت. نفس نفس‎‎ می‎‎زد. چشمهای رگ‎‎زده‎‎اش را دوخت به روباه. گفت: «مثل‎‎ سگ افتادیم به جان هم. »

روباه غرید. مرد خندید. فکر کرد مدتهاست نفسش تو سینه حبس مانده‎، و در سرنا دمید. صدای سرنا زیر سقف‎‎ کوتاه پیچید. روباه یکه خورد؛ جهید و افتاد. پر مرغی به‎‎ دمش چسبید. مرد‎، دم روباه را دید که قد سرنا بود. پشت‎‎ به دیوار‎، تمامی آشوب درونش را در سرنا ریخت.