این مقاله را به اشتراک بگذارید
نقد فیلمهای فِراری (علیرضا داودنژاد) و سوفی و دیوانه (مهدی کرم‌پور)
شباهت ها و تفاوت ها
رضا حسینی / فیلم
فِراری (علیرضا داودنژاد) و سوفی و دیوانه (مهدی کرم‌پور) هم شباهت‌های خاص خودشان را دارند. هر دو فیلم به سفر درون‌شهری یک مرد میانسال و دختری نوجوان می‌پردازند و سیامک صفری نقش‌های کوتاهی را به‌خوبی در آن‌ها بازی کرده است. اما در این مورد نیز هر چه‌قدر فیلم داودنژاد گرم و خوشایند است و همراهی شخصیت‌های محسن تنابنده و ترلان پروانه برای مخاطبان بامزه و شادی‌آور است، در فیلم کرم‌پور همه چیز دور از دسترس و ناخوشایند احساس می‌شود. البته این قیاس را می‌شود به جاهای بامزه و دور از ذهنی کشاند و در نهایت از تقابل واقعیت و خیال، و برخورد با این دو مقوله در این سرزمین گفت! (که البته این‌جا قصد ورود به یک دنیای فانتزی غیرقابل‌درک از جنس سوفی و دیوانه را ندارم). به هر حال علیرضا داودنژاد در همان ابتدای نشست خیلی خوب بحث را آغاز کرد و فضای ذهنی‌اش را توضیح داد: «سال به سال دریغ و افسوس‌مان بیش‌تر می‌شود چون هرچه می‌گذرد روحیه‌ی انفعال، تقلید و مصرف‌گرایی بیش‌تر می‌شود و کم‌تر شاهد ابداع و خلاقیت هستیم. این شرایط خیلی نگران‌کننده است و فِراری هم متأثر از این تلقی من از جامعه شکل گرفته است.» او در ادامه چندین و چند بار بر نگرانی‌اش پیرامون آینده‌ی نسل جدید تأکید کرد. محمود کلاری هم از تجربه‌ی تازه‌اش در کار با سه دوربین کوچک در فیلم گفت و این‌که فِراری صاحب همان تصویرپردازی است که از ابتدا برای اثر در نظر گرفته شده بود. تقریباً تمام بازی‌های فیلم خوب‌اند و تنابنده و داودنژادها (که حضور کوتاهی دارند) بهترین‌ها هستند.