در ساخت روایی قصه‌های پندآموز مثل «بوستان و گلستان سعدی» برای صورت‌بخشیدن به توالی رویدادها، فرمول بسیار ساده‌ای دیده می‌شود که بیشتر وابسته به انتقال یک پیام اخلاقی و غافلگیرکننده است. شکل‌گیری حقیقت در این‌گونه روایت‌ها ممکن است تا مرز یک اعجاز غیرقابل‌باور پیش برود
